Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Θανάσης Πολυκανδριώτης
Ερμηνεία: Χριστιάνα
Σκυφτοί μιλάμε απόψε σιγανά
κι οι λέξεις μας πεθαίνουν σε μιαν άκρια
πουλί ο χωρισμός που φτερουγά
στα μάτια μας που κλαίνε δίχως δάκρυα.
Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε
το δάκρυ μας σταγόνα που παγώνει
τα λόγια μας στα χείλη ξεψυχούνε
κι η νύχτα πάλι νύχτα ξημερώνει.
Σκυφτός κι ο ουρανός μας χαιρετά
που ξέρει μυστικά μας αφανέρωτα
και στέλνει κάποιο σύννεφο δειλά
να κλάψει τον χαμένο μας τον έρωτα.
Αντιγράφω στο σημερινοπρωινό μου σχόλιο στο (αγαπημένο) blog της Πανδώρας http://palndooravboxe.blogspot.com
ΑπάντησηΔιαγραφήπου μου το θύμισε..:
Μολονότι έχω τεράστια αλλεργία στον Πάριο (μπρρρρρ!), οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό το τρίστιχο..
..το δάκρυ μας σταγόνα που παγώνει
τα λόγια μας στα χείλη ξεψυχούνε
κι η νύχτα πάλι νύχτα ξημερώνει..
..σκοτώνει..
Σ' ευχαριστώ Γιώργο. Χαίρομαι που σου άρεσε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως έχει γράψει κι άλλα ανατριχιαστικά κουπλέ ο Πάριος. Ας πούμε αυτό:
Απορώ με την καρδιά μου
που αντέχει να πονά
φαίνεται πρώτη φορά μου
αγαπώ αληθινά.
Δεν είναι ύμνος; Μόνο που πήγε και το έδωσε στον Χριστοδουλόπουλο (Χριστέ μου!!!)
Αργότερα βέβαια το είπε και ο ίδιος.
Να σαι καλά Πανδώρα μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣφύριζε τους σκοπούς σου να μερακλώνουμε και να εμπνεόμαστε.. :)