Ώρα να αρχίσουμε να σκαλίζουμε το σεντούκι της Στιχο-Μυθίας, να ξαναφέρουμε χαμένους θησαυρούς στο φως! Ξεκινώ μ' ένα (υπερ)αγαπημένο στιχάκι της Λέττης...
Στον επόμενο πόνο,
η αγάπη θα είναι,
ορφανή από χρόνο
και μηδέν ακριβώς.
Στο επόμενο ψέμα,
την καρδιά ξεκουρδίζω
κι όλα φτάνουν στο τέρμα,
με μηδέν προσεχώς.
Στην επόμενη πράξη,
τα δυο μάτια μου κλείνω
κι όλα είναι εντάξει,
στο μηδέν δυστυχώς.
Ρεφραίν:
Τις επόμενες νύχτες,
να μην ψάξεις για μένα
τα λεπτά καρφωμένα
στο μηδέν συνεχώς.
Λέττη Κοιλάκου
Η αρχική δημοσίευση είναι ΕΔΩ
η αγάπη θα είναι,
ορφανή από χρόνο
και μηδέν ακριβώς.
Στο επόμενο ψέμα,
την καρδιά ξεκουρδίζω
κι όλα φτάνουν στο τέρμα,
με μηδέν προσεχώς.
Στην επόμενη πράξη,
τα δυο μάτια μου κλείνω
κι όλα είναι εντάξει,
στο μηδέν δυστυχώς.
Ρεφραίν:
Τις επόμενες νύχτες,
να μην ψάξεις για μένα
τα λεπτά καρφωμένα
στο μηδέν συνεχώς.
Λέττη Κοιλάκου
Η αρχική δημοσίευση είναι ΕΔΩ
Μου αρέσει πολύ αυτό ο ύφος στην ποίηση. Μου αρέσει ο τελευταίος στίχος κάθε τετράστιχου, να αναδεικνύει τους προηγούμενούς του.
ΑπάντησηΔιαγραφή"και μηδέν ακριβώς
με μηδέν προσεχώς
στο μηδέν δυστυχώς
στο μηδέν συνεχώς"
Και θα πρόσθετα εγώ με την άδεια της:
Και στο μηδέν ολοταχώς....
πάει η χώρα
Έχει μια μαστοριά η Λέττη στο λόγο της!...
ΔιαγραφήΚαλημέρα Χριστόφορε! :)