Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Η Άννα της Κοκκινιάς

O στίχος που κέρδισε το 1ο Βραβείο στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού 2/Στίχος.
Δικαίως νομίζω!...

Στίχος: Ανθή Μητροπέτρου
Μελοποίηση Στίχου: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Ερμηνεία: Γιώργος Αιγιώτης
Ενορχήστρωση: Τάσος Ρωσόπουλος

Στα χέρια πιάστηκε παλιά
με έρωτες και με θεριά.
Τώρα σκυμμένη στα σκαλιά
τρίβει λεκέδες με νερά.

Σφιγμένος κόμπος η καρδιά
Κάποτε είχε δυο παιδιά
που μπλέξανε με τα σκληρά
και σβήσανε στην Κοκκινιά.

Έχει έναν άντρα, το Θανάση
που τα μυαλά του έχει χάσει
όμως τον είχε αγαπήσει
και δεν μπορεί να τον αφήσει.

Σε σπίτια πάει και καθαρίζει.
Όσο δουλεύει πάντα ελπίζει
οτι ο πόνος θα περάσει
κι ίσως μια μέρα ξεθωριάσει.

'Ολοι ρωτάνε πως αντέχει
όμως κι ο χάροντας προσέχει.
Ξέρει την πόρτα πριν χτυπήσει
αν θα μπορέσει να νικήσει.

Με τη ζωή είναι δεμένη
ας είναι μαυροφορεμένη
κι οταν σε κλάματα ξεσπά
τρίβει με λύσσα τα σκαλιά.

6 σχόλια:

  1. Συγχαρητήρια στην Κυρία Μητροπέτρου
    και πάντα επιτυχίες.
    Δυνατός ο στίχος αλλά η μουσική
    το αδικεί,νομίζω ότι το κάνει
    λίγο χλιαρό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σας ευχαριστώ θερμά για την τιμή που μου κάνατε να δημοσιεύσετε τους στίχους μου στο blog σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η τιμή όλη δική μας, ειλικρινά! Συγχαρητήρια για την επιτυχία σας! Εϊμαι βέβαιος πως ειναι μόνο η αρχή!...

      Διαγραφή
    2. Παίρνω το θάρρος να σας στείλω και τις άλλες 3 στιχουργικές μου συνθέσεις που έλαβαν μέρος στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού

      Ελευσίνα Βερολίνο

      Στην Ελευσίνα λιώνω σαν κερί.
      Τρώει καράβια η σκουριά
      και τα σαπίζει.
      Σαν καμινέτο καίγεται η ψυχή.
      Ο ήλιος πέφτει αργά.
      Μια βάρκα στ’ ανοιχτά.
      ματώνει την καρδιά.

      Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό.
      Να μπει o αέρας στα κρυφά
      να με δροσίσει.
      Σ΄ένα δωμάτιο κρύο σκοτεινό.
      Τα έπιπλα βαριά.
      Η νύχτα στα σκαλιά
      με βλέπει και γελά.

      Τα σύνορα ανοίγω
      κι απ’ την Ελευσίνα
      ως τα Βερολίνα
      νυχτώνω κι εγώ.
      Νυχτώνουν κι οι πόλεις.
      Νυχτώνουν κι οι δρόμοι.
      Για μένα δεν έχει
      δεν έχει συγγνώμη.

      Στο Βερολίνο τώρα τριγυρνώ.
      Τον έξω κόσμο για να δω
      αν μου ανήκει.
      Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό.
      Στα έρημα στενά
      και στα θολά νερά
      με τρώει η ξενιτιά.

      Τα σύνορα ανοίγω
      κι απ’ την Ελευσίνα
      ως τα Βερολίνα
      νυχτώνω κι εγώ.
      Νυχτώνουν κι οι πόλεις.
      Νυχτώνουν κι οι δρόμοι.
      Για μένα δεν έχει
      δεν έχει συγγνώμη.

      Περνά ο καιρός και ψάχνω για δουλειά.
      Άδειο ταμείο, τα δεσμά μου
      πώς να σπάσω.
      Βάζω στους ώμους μου λευκά φτερά.
      Τραβάω τα σχοινιά.
      Και λύνω τη θηλιά.
      Να φύγω μακριά.


      Το λουλούδι που έγιν’ αγγελούδι

      Σου σφίγγω ακόμα τα μαλλιά.
      Χωράει το τέλος σ’ ένα γεια;
      Δε μου μιλάς και περιμένω.
      Το μέτωπό σου παγωμένο.

      Με της πλεξούδας σου το λάσο.
      Το πεπρωμένο σου θα πιάσω.
      Θα το στριμώξω στη γωνία
      να δώσει κι άλλη ευκαιρία.

      Ποιος τη δροσιά σου έκανε κρύο;
      Γιατί δεν ήρθε το φορείο;
      Εδώ στο πάρκο που βραδιάζει.
      Κι όλο το αίμα σου λιμνάζει.

      Εγώ να ζήσω δεν αντέχω.
      Έχω όμως κι άλλον να προσέχω.
      Το μέλλον μου θα ξεγελάσω.
      Τον πόνο δε θα ξεπεράσω.

      Θα σε θυμάμαι σα λουλούδι
      που άνθισε μέσα στο σπίτι
      κι έπειτα έγιν’ αγγελούδι
      και το ‘σκασε απ’ το φεγγίτη.


      Όσα δεν είπα

      Το μισό μου κρεβάτι
      είναι άδειο από σένα.
      Μ’ ένα κύμα στην πλάτη
      με τραβά στον πυθμένα.

      Σ’ έχω τόσο θελήσει
      που δεν έχω πια σώμα.
      Μια για πάντα χαμένη
      στην καρδιά του κυκλώνα.

      Η μισή η ζωή μου
      έχει κιόλας περάσει.
      Μια αγάπη για σένα
      που δε λέει να γεράσει.

      Κάθε βράδυ αφήνω
      το κλειδί στο περβάζι
      κι αν οι κλέφτες με βρούνε
      μοναχή δε με νοιάζει.













      Διαγραφή
  3. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή