Κείνη η νύχτα που την παίξαμε στα ζάρια γυρίζει ανάστροφα και λούζεται στο φως...
δε μου μιλας όταν σωπαίνω
πνίγεις του νου το ουρλιαχτο
και στο λαιμο σου ξεχασμένο
μιας μέλισσας το φυλαχτό
μη με κοιτας που όλο γλυστράω
σ' ένα ανείπωτο τανγκο
τ' άδειο ποτήρι που κρατάω
σπάω στα δέκα κι ας κοπώ
δεν σε ακούω και φωνάζω
με μαχαιρώνει η Ηχώ
κι ότι στο μέλλον μου κι αν τάζω
λιώνει, χαρτάκι στο νερό
μη με ρωτάς
πώς και στα χέρια μου φυτρώνουνε φεγγάρια
πώς και στη κούνια σου κοιμάται ο καιρος
κείνη η νύχτα που την παίξαμε στα ζάρια
γυρίζει ανάστροφα και λούζεται στο φως
πολυ ωραιο το blog s
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλως σε βρηκα!!!!
Μαγευτικό το ποίημα του Ναύτη μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα'θελα πολύ να τ'ακούσω με μουσική και να τα σιγοτραγουδάμε σε παρέες!
Καλώς σε βρήκα!
Καλώς ορίσατε φίλοι στη συντροφιά μας! Ο Ναύτης πάντα μας χαρίζει εξαιρετικούς στίχους και κάτι μου λέει ότι δεν θα αργήσει η στιγμή που θα μπορέσουμε να τους ακούσουμε και μελοποιημένους και να τους τραγουδάμε!...
ΑπάντησηΔιαγραφή