Ποιος μπόρεσε τη θάλασσα ποτέ
να εξαντλήσει...
Κώστας Κολοβός
Προτού να ‘ρθεις σε
γνώριζα, το έμαθα όταν σ’ είδα
στην άμμο βάρκα ήμουνα κι
εσύ μια πλημμυρίδα
ψηλά απ’ το μεσουράνημα
διατάζει το φεγγάρι
τον έρωτα σα θάλασσα να ‘ρθεί
και να με πάρει
Να σβήνουν σαν με βλέπουνε
οι φάροι των ματιών σου
νοτιάς να με φυσάει από
τις άκρες των χειλιών σου
Ιθάκες δε νοστάλγησα,
λιμάνια δε γυρεύω
το σώμα σου μια θάλασσα κι
εγώ να ταξιδεύω
Ξημέρωσε και μ’ άφησες με
των φιλιών τη ζάλη
σαν άμπωτη τραβήχτηκες μα
θα γυρίσεις πάλι
η αγάπη σου παλίρροια και
ποιος να την κρατήσει
ποιος μπόρεσε τη θάλασσα ποτέ
να εξαντλήσει!
Κώστας Κολοβός
το σώμα σου μια θάλασσα κι εγώ να ταξιδεύω!
ΑπάντησηΔιαγραφήτι όμορφος στίχος!
Ο Κώστας είναι σταθερή αξία παρεούλα!...
Διαγραφή