Κάποτε...

Οι  μέρες μου κι οι νύχτες σαν θεριά παλεύαν να κρυφτούνε απ’ τον πόνο...

Δεν κοίταξα ποτέ από ψηλά

Το βλέμμα μου δε γύρισε τον κόσμο

Οι  μέρες μου κι οι νύχτες σαν θεριά

Παλεύαν να κρυφτούνε απ’ τον πόνο

Το χθες μου έχει περάσει βιαστικά

Και δε θυμάμαι τόσα που ν’ αξίζουν

Το αύριο ίσως έρθει ίσως κι αργά

Το σήμερα ποτά που με ζαλίζουν

Ακούω κάποιους ήχους από παιδιά

Κοιτάζω μες τα σύννεφα για ήλιο

Η ελπίδα μου μονάχα μια ματιά

Λουλούδι μες την πέτρα άσπρο κρίνο

Γελάς κι εγώ μαζεύω τη χαρά

Στα λίγα η ψυχή μου έχει ακουμπήσει

Μου το’ χαν ξαναπεί κι από παλιά

            Πως κάποτε η καρδιά μου θ’ αγαπήσει

Βαγγέλης