Ο παράκλητος καλεί

Αφιερωμένο στον αδελφό του ποιητή Νίκο, μετά πόνου...         

 

Ο παράκλητος καλεί , το ύδωρ το ζων , την ημέρα

της πεντηκοστής εκεί κατοικεί 

Το νερό τρέχει , τρέχει , κινείται ολημερίς 

παρομοιάζεται σαν φωτιά κι όμως είναι νερό , ρέει

στις φλέβες μας , ρέει παντού

Σε περίμενα να ‘ρθεις τσιγγάνα , γύφτισσα , σε ρωτάω

μ ’ ακούς ;

Όλοι είχαν πάει στην εκκλησία μα ‘γω στου δρόμου

τα μισά γύρισα πίσω

Είχα ένα βάρος στην ψυχή και στο μυαλό μου μια

πτυχή έλεγε «λύσε το γρίφο»

Τη μέρα αυτή περνούσε ο θεριστής για να θερίσει τους καρπούς .

ήταν η μέρα των τεφρών μα έγινε πνεύμα ,πνεύμα

ζωντανών και θέρισε τη θλίψη

Τα σήμαντρα χτύπησαν τρεις και κει που σμίγουν

οι αμιγείς , στο άστρο του λέοντα και του ταύρου ,

σε είδα να έρχεσαι , μέσα από τις φλόγες του πυρός

με τ’ άτια του κενταύρου ,

Εκεί που τα μάτια του λαγού παίζουνε γρήγορα να

γλιτώσουνε από του κυνηγού τη σφαίρα

Το κυνήγι συνεχίζεται νύχτα τη νύχτα , μέρα τη

μέρα .

Όλοι το σκιάζονται νοιώθουν τη φοβερά

Καλπάζουν ανήσυχα τα άλογα και τα σκυλιά αλυχτούν γιατί ;

Το πνεύμα τους φωνάζει να μην αποκριθούν

Θα αποκριθεί ο ένας για όλους σας , θα αναγεννηθεί

Μέσα στη σκέψη σας και θα είναι εκεί και τώρα και

εσαεί , θα διώξει το αδιέξοδο , πρέπει να αντιληφθεί

Κανείς μόνο την ύπαρξη χωρίς τη σύναξη , ξεπερνώντας

τη λογική της σκέψης .

Το πνεύμα το καθάριο θα μιλήσει με ήχους χορωδίας

Γι’ αυτό ποτέ μη το χλευάσεις κοντά σου θα ’ ρθει

και στη χαρά σου ναι αλλά και σε στιγμή

σου αδυναμίας .

Aντώνης Μινάρδος
Από τη συλλογή «Φεύγω μακριά» (Ποιήματα 1995-2005)