5 Αστέρων αλκοόλ

Αλλού χαρίζεις την ψυχή, αλλού πουλάς το σώμα...

Στίχοι : Νίκος Μαρουλάκης
Σύνθεση : Νίκος Μανδαράκης
Ερμηνεία : Γιώργος Καρρής

Πάνω στα κόκκινα βελούδα
τα όνειρα σου ακουμπάς
σαν τρομαγμένη πεταλούδα
μέσα στα φώτα της βραδιάς

Μέσα στην λάμψη από πετράδια
πoυ στο λαιμό σου τα φοράς
κρύβεις του πόθου τα σημάδια
από εραστές της μιας βραδιάς

Με 5 αστέρων αλκοόλ
σε 5 αστέρων στρώμα
5 σου φτάνουνε λεπτά
να ξεπουλάς το σώμα
αλλού χαρίζεις την ψυχή
αλλού πουλάς το σώμα

Πάνω στα κόκκινα βελούδα
με πήρες πάλι αγκαλιά
μ’ ένα φιλί σαν του Ιούδα
να μου θυμίσεις τα παλιά

Μόλις που είχα αλλάξει βάρδια
ήτανε πέντε το πρωί
κι είχαν σκορπίσει τα πετράδια
όπως σκορπάει η ζωή

Με 5 αστέρων αλκοόλ
σε 5 αστέρων στρώμα
5 σου φτάνουνε λεπτά
να ξεπουλάς το σώμα
αλλού χαρίζεις την ψυχή
αλλού πουλάς το σώμα

Κάτω στην πόλη

Πενήντα χρόνια περιμέναμε για αυτή τη βραδιά!...

Στίχοι: Στέλιος Παπαϊωάννου Σαλβαδόρ
Mουσική: Στέλιος Παπαϊωάννου Σαλβαδόρ
Eρμηνεία: Μωρά στη Φωτιά

Πώς θα σου φαινόταν λοιπόν φιλαράκο
αν απόψε το βράδυ βγαίναμε όλοι μαζί
μια νυχτιάτικη βόλτα μέσ' το κέντρο της πόλης
στο ρυθμό που σκοτώνει όπως ξέρουν αυτοί
Πάμε!

Ήρθαμε απόψε από τόσο μακριά
με τέρμα το γκάζι και βρώμικα μυαλά
φτερά στο κεφάλι τα μάτια μας θολά
τα όπλα μας γεμάτα και κρυμμένα καλά στα φορτηγά, στα φορτηγά

Από τα προάστια κι απ' τα γύρω χωριά
Άραβες και νέγροι Βεδουίνοι με σπαθιά
δεν είχαμε σκοπό να πάμε τόσο βαθιά
μα κάποιος από μας στο δρόμο πέταξε τη λέξη φωτιά, τη λέξη φωτιά

Καλέστε τα πλήθη που με τρόμο κοιτάν το καρναβάλι μας
ουρλιάζοντας πιο δυνατά
Λα λα λα...

Πενήντα χρόνια περιμέναμε για αυτή τη βραδιά
θα τραγουδάμε όλη τη νύχτα κι ούτε πόνος ούτε χαρά
Οι εραστές έχουν ανάψει κι ορκιστήκαν να' ναι πιστοί
Πενήντα χρόνια περιμέναμε για αυτή τη γιορτή

Περπατάμε στην πόλη σα μια μηχανή
και νιώθουμε σα βόμβα έτοιμη να εκραγεί
κάνουμε θόρυβο κι αυτό είναι γεγονός
Μιλάω για μια γενιά που δοκιμάζει την τύχη της αλλιώς, κάπως αλλιώς

Δισκογραφία:
Μωρά στη φωτιά - Μωρά στη φωτιά (1987)
 

Περιστέρια

 Στην Ελλάδα που δεν πέθανε ακόμα περιστέρια ζουν με ψίχουλα στο στόμα...
Εξαιρετικό νέο τραγούδι!...


Στίχοι Γιώργος Κουκάς
Μουσική: Μαρία Πανοσιάν
Ερμηνεία: Μαρία Πανοσιάν

Περιστέρια σε πεντάγραμμα καλώδια
έχουν όλα τα απαραίτητα εφόδια
σ'έναν κόσμο που οι άνθρωποι λυγίζουν
περιστέρια στ'απορρίματα ελπίζουν

Περιστέρια σε πεντάγραμμα καλώδια
ξεπερνάνε δυσκολίες και εμπόδια
στην Ελλάδα που δεν πέθανε ακόμα
περιστέρια ζουν με ψίχουλα στο στόμα

Φτερουγίζει περιστέρι μες το άδειο μου το χέρι
και οι λίγοι μας τσιμπάνε το ψωμί και το κασέρι
περιστέρι περιστέρι ο υπεύθυνος δεν ξέρει
που σκορπίζεται η ζωή μου σε πανί χωρίς πανέρι

Περιστέρια σε πεντάγραμμα καλώδια
σε μια χώρα που κατάντησε πλανώδια
περιστέρια μας φωνάζουν στις κολώνες
τα θεμέλια έχουν κόκκινες σταγόνες

Τελευταία ευχή

 Σκέψου καλά, γιατί είναι αυτή η τελευταία ευχή σου...

 

«Σκέψου καλά» του είπε το Τζίνι.
«Σκέψου καλά, γιατί είναι αυτή η τελευταία ευχή σου».
«Θα πρέπει να ’σαι σίγουρος γι’ αυτό που θα ζητήσεις».
Κι ο νέος, το σκεφτότανε. Και φεύγανε οι ώρες.
Μέρες αλλάζαν, εποχές, περνούσανε τα χρόνια
κι ο νέος έμενε σκυφτός, πάνω από το λυχνάρι,
μερόνυχτα, να σκέφτεται τι πρέπει να ζητήσει.
Μέχρι που γέρασε πολύ και, λίγο πριν πεθάνει,
γυρνά στο Τζίνι και του λέει:
«Την τελευταία μου ευχή θέλω να σου ζητήσω».
«Στις προσταγές σου, Αφέντη μου»,
του απάντησε το Τζίνι.
«Το σκέφτηκα πολύ καλά κι εκείνο που ζητάω,
είναι να μπεις και να κλειστείς για πάντα στο λυχνάρι,
ποτέ στο φως μην ξαναβγείς,
σ’ άνθρωπο μη μιλήσεις,
όπως εγώ εξόδεψα όλη μου τη ζωή
για μια ανόητη σκέψη,
στον κόσμο, άλλος άνθρωπος,
να μην τηνε ξοδέψει.

Μιχάλης Ανδρέου

ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ

Χαριεντίστηκα λιγάκι, με τις φιλενάδες μου τις αδικίες - πανταχού παρούσες...


Κράτησα τα χέρια μου-
πολύ αίμα, βλέπεις.
Κι όλα αυτά
στις πολιτείες μας
που δεν γνώρισαν δράκους.
«Πότε κάποιος φιλάει κάτι;»
μάταια ρωτούσε το αγόρι
τρέχοντας κυνηγημένο.
Μια γειτόνισσα καιγόταν όλο το βράδυ
και πάλι την εσβήναν και ξανάρπαζε
στο τέλος ήρθε η γριά μάνα της
μπήκε σιωπηλή στα σκοτεινά
μετά, βρήκαν το θανατικό στραγγαλισμένο.
Συνηθίζουν οι μανάδες
το στραγγάλισμα πού και πού...
Εν σοφία θα πλάστηκαν, αυτοί οι μακελάρηδες.
Κράτησα τα χέρια μου-
ένοχα δεκάδων φόνων.
Πέρασα από την πόλη, στη «κεντρομόλο της ζώνη».
Είδα αυλές με κουλουράκια στα ταψιά
σαν στρατιωτάκια μολυβένια στα κουτιά τους
ή σαν στρατιώτες πετσοκομμένους στα μνήματά τους.
Χαριεντίστηκα λιγάκι, με τις φιλενάδες μου τις αδικίες
-πανταχού παρούσες.

Νίκος Κυριακίδης 
Aπό τη συλλογή  ''ΔΡΟΜΟΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΓΟΝΑΤΑ'', εκδ. Ars Poetica, 2013

Απάτητα Βουνά

'Ενα μονάχα βήμα αρκεί ταξίδι για ν' αρχίσει...


Μουσική: Γιάννης Παυλίδης/Αλέξανδρος Μπελλές
Στίχοι: Κωνσταντίνος Δημαρέσης/Κωνσταντίνος Δήμας
Ερμηνεία: Αλέξανδρος Μπελλές

Μοιάζουν τ' απάτητα βουνά
Με λόγια που δεν είπες
Μοιάζουν τα δάση όνειρα
Και τα ποτάμια λύπες

Να 'χει η ψυχή σου λευτεριά
Το νου σου να προστάζεις
Πάλεψε μ' όσα σε πονούν
Τους φόβους να δαμάζεις

Κι αν είναι γκρίζος ο ουρανός
Κι η θάλασσα ασήμι
Πρόσεξε μη παρασυρθείς
Στης πονηριάς τη δίνη

'Ενα μονάχα βήμα αρκεί
Ταξίδι για ν' αρχίσει
Και μία μόνο προσευχή
Σώο να σε γυρίσει

Δισκογραφία:
Αλέξανδρος Μπελλές - Σαν έρθεις (2012)

Ευγνωμοσύνη

Έχω σε όλους και σε όλα εμπιστοσύνη, σ'αυτούς που κυβερνάνε τη ζωή μου, σ'αυτούς που προστατεύουν τη ψυχή μου...


Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Ερμηνεία: Γιάννης Αγγελάκας

Ξυπνάω σαν παιδί μες στη χαρά
κι έχω σε όλους και σε όλα εμπιστοσύνη
κι η μέρα μου κυλάει απαλά
και το χαμόγελο απ'τα χείλη μου δεν σβήνει

Ότι κι αν γίνει,ότι κι αν γίνει
μ'ένα χαπάκι τόσο δα
ξαναγεμίζει η καρδιά μου καλοσύνη
Ευγνωμοσύνη γιατρέ μου,ευγνωμοσύνη

Έχω σε όλους και σε όλα εμπιστοσύνη
έχω σε 'σένα και σε ΄μένα εμπιστοσύνη
σ'αυτούς που κυβερνάνε τη ζωή μου
σ'αυτούς που προστατεύουν τη ψυχή μου

Έχω σε όλους και σε όλα, μα σε όλα εμπιστοσύνη
ότι κι αν γίνει,ότι κι αν γίνει
μ'ένα χαπάκι τόσο δα
ξαναγεμίζει η καρδιά μου καλοσύνη
Ευγνωμοσύνη γιατρέ μου,ευγνωμοσύνη

Απο το νέο δίσκο-βιβλίο του Γιάννη Αγγελάκα "Η γελαστή ανηφόρα" (2013)

Η αγέλη των λύκων

Όταν βγει το κοπάδι και ίσια επάνω της τρέξει, την ουρά της στα σκέλια θα την βάλει βαθειά!..

Η αγέλη των λύκων έχει βγει για κυνήγι,
ψάχνει εύκολο θύμα, να χορτάσει ζητά…
Να ’ναι μόνο του, ψάχνει, μα κι αδύναμο να ’ναι,
ύπουλα να χτυπήσει, όπως κάνει συχνά!

Έλεος δεν γνωρίζει, ούτε ξέρει από οίκτο,
κι όταν στήσει καρτέρι, βλέπει ό,τι περνά…
μες στο δάσος κρυμμένη, διψασμένη για αίμα,
την στιγμή περιμένει, κι ενωμένη ορμά!

Η αγέλη των λύκων σε κοιτάζει κι εσένα
Πρόβατο είσαι μαύρο που χορτάρι μασά
Είσαι μεν σε κοπάδι, μα…με πρόβατα άσπρα…
Ξεχωρίζεις στο πλήθος…κι ενοχλείς τα σκυλιά!

Αν επάνω της πέσεις, δεν σε σώζει κανένας
Να σκοτώνει γνωρίζει… το γνωρίζει καλά…
Κι όταν βγει το φεγγάρι, όλη νύχτα γρυλίζει
και ουρλιάζει με ήχο που σου παίρνει τ’ αυτιά!

Η αγέλη των λύκων θα στην πέσει μια νύχτα
που οι σκύλοι θα κάνουν πως κοιμούνται βαθειά
Βλέπεις…η μάνα φύση τα ‘χει όλα προβλέψει
Κι έχει κάνει ξαδέρφια: λύκους με τα σκυλιά!

Τι σε σώζει μονάχα; …θα σου πω τι γνωρίζω:
Ίσως έχεις μια ελπίδα, αν προσέξεις καλά…
κι αν τα πρόβατα τα άλλα καταφέρεις να πείσεις
πως μετά από σένα, εκείνα έχουν σειρά!

Τότε ίσως ξυπνήσουν απ’ τον μαύρο τους ύπνο
κι ίσως μπούνε στον κόπο να ενωθούνε κι αυτά
έτσι που όλα θα φτιάξουν και οι λύκοι θα φύγουν
και οι σκύλοι θ’ αρχίσουν να δουλεύουν σωστά!

Γιατί φίλε η αγέλη κι αν με θράσος ορμάει
κι αν μας σπέρνει τον φόβο, τον χαμό κι αν σκορπά…
Όταν βγει το κοπάδι και ίσια επάνω της τρέξει,
την ουρά της στα σκέλια θα την βάλει βαθειά!


Γιώργος Πάππας

Ο Βασιλιάς των καναπέδων

Να κόψω σύριζα κεραίες και κολόνες...


Στίχοι: Σπύρος Πετρουλάκης
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Ερμηνεία:  Γιάννης Νικολάου - Σπύρος Πετρουλάκης

Θα βρω τους δρόμους στις πλατείες στα στενά
να πα να παίξω με του κόσμου τα παιδιά
να τραγουδήσω στις αυλές και στις ταράτσες
να σας χαλάσω τις καλύτερες καβάτζες

Θα βγω ξυπόλητος στο δρόμο να χορέψω
με τους καημούς σας και τις λύπες να παλέψω
να πα να 'νοίξω όλες τις πόρτες στα κλουβιά
να δραπετεύσουνε στον ήλιο τα πουλιά

Θα πάρω χρώματα να βάψω τις οθόνες
να κόψω σύριζα κεραίες και κολόνες
πως τη βαριέμαι αυτή τη μούχλα των τεκέδων
κι εσένα φίλε βασιλιά των καναπέδων

Θα βγω στους δρόμους και για σένανε θα τρέξω
γι αυτά που φτύνεις που φωνάζεις θα παλέψω
για σένα φίλε που 'χεις την καρδιά κλειστή
αχ πόσο θέλω να σε πιάσω απ τα' αυτί

Σε ποιο τραγούδι τη φωνή μου να χωρέσω
ποιες μουσικές θα με κεράσουν να μερέψω
να περπατήσω στο σκοινί το τεντωμένο
να το αλλάξω με χορό το πεπρωμένο

Μια Παρασκευή

Ξανά εδώ μόνος μα πάγωσε ο χρόνος...

Στίχοι: Μεταξία Δρογώση
Μουσική: Κώστας Αλεξίου
Ερμηνεία: Κώστας Αλεξίου
Ενορχήστρωση: Κ.Αλεξίου & οι 3 Άσοι (Γ.Παπουτσής, Π.Κρεμυζάκης, Σ.Πασχάλης)

Δευτέρα μια σφαίρα
μου δίνεις αέρα
να πάω παραπέρα
γλυκιά μου μορφή.

Μια Τρίτη στην Κρήτη
μαζί σου στο σπίτι
κλειστός ο φεγγίτης
Σε θέλω πολύ...

Τετάρτη στη Σπάρτη
με έρωτα αντάρτη
στα κρύα του Μάρτη
Μ` αφήνεις εκεί...

Μια Πέμπτη ξεπέφτεις
και λες είμαι κλέφτης
το βλέμμα σου στρέφεις
μ` ανοίγεις πληγή.

Παρασκευή με χρέωσες
Την αγάπη μας ματαίωσες
Το αντίο αποθέωσες
Με σκληρή σκηνή.

Σαββάτο στον πάτο
στο Μαύρο το Γάτο
δεν πάει παρακάτω
Μου λείπεις πολύ...

Ξανά εδώ μόνος
μα πάγωσε ο χρόνος
Παρέα μου ο πόνος
Μια γκρι Κυριακή

Χίλα ευρώ

Ανέκδοτος στίχος του αγαπημένου Νίκου Μουτάφη...Nίκο θα ζεις για πάντα ανάμεσά μας!...



Xίλια ευρώ ψάχνω να βρω
και στον επίλογο τον λόγο θα σας πω

Ενα ευρώ δύο ευρώ
κάποτε πέφταν κι ούτε έσκυβα να δω
Δύο ευρώ τρία ευρώ
κόβω απο σήμερα τσιγάρο και ποτό
τρία ευρώ πέντε ευρώ
λίαν καλώς πτυχίο πήρα με οκτώ
 πέντε ευρώ έξι ευρώ
 κι έβαλα ενέχυρο σταυρό βαφτιστικό
έξι ευρώ εφτά ευρώ
κρατάμε τώρα τη γιαγιά μας με όρό
εφτά ευρώ οχτώ ευρώ σύνταξη
έχει απ' τον παππου τον θυρωρό
οχτώ ευρώ εννιά ευρώ
κάποτε τρέχαν ομαδόν στο Ελληνικό
εννιά ευρώ δέκα ευρώ
ν' αποθεώσουν τον μεγάλο άρχηγο
δέκα ευρώ τριάντα ευρώ
στον πλειοδότη πάντα ρίχναμε σταυρό
τριάντα ευρώ σαράντα ευρώ
 δεξιά πασόκ και τώρα πια Συνασπισμό
διακόσια ευρώ τρακόσια ευρώ
κάτι σαν άκουσα θα παν το βασικό
 τρακόσια ευρώ εξακόσια ευρώ
για ρεύμα ενοίκιο κοινόχρηστα νερό

Μέχρι το εγώ να γίνει εμείς
 στις διαδηλώσεις της οργής
το ίδιο έργο η καταδίκη μας να ζούμε με βασικό
την κόκα κόλα χορηγό
και θα σαι δω και θα το δεις
πως αν ξανάρθουνε τα δισ
στο αεροδρόμιο μια μέρα θα βρεθούμε
να ξαναβγάλουμε το χτες για αρχηγό
χίλια ευρώ ψάχνω να βρω
που μου χρειάζονται να φύγω απο δω.

Νίκος Μουτάφης

Ο Νίκος χορεύει Tango στο Χρώμα της Αγάπης...

 
H μέρα σήμερα ήταν συντριπτική! Δεν πρόλαβα να χωνέψω το γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τη γνωστή λυκοσυμμορία και το τηλέφωνο μιας φίλης λίγο πριν τις 12 με αποτέλειωσε... 'Τα έμαθες για το Νίκο;'
Δεν χρειαζόταν να μου πει άλλη λέξη - κατάλαβα... Ο Νίκος, ο Νίκος ΜΑΣ, έφυγε... Ταλαιπωρήθηκε πολύ... Βρισκόταν στη λίστα για μεταμόσχευση εδώ και κάποιους μήνες... Αλλά δεν πρόλαβε... Η αρρώστια κι ο θάνατος τον κυνηγούσαν χρόνια... Οι γιατροί απορούσαν πως τα κατάφερνε να ζει... 'Άλλοι δεν θα φτάνανε ούτε ως τα 20' λέγανε... Αλλά ο Νίκος είχε τον τρόπο του... 'Είμαι μαχητής, μη φοβάσαι' μου είχε πει στο τηλέφωνο όταν του έγινε η διάγνωση...
Ήταν! Είχε αναπτύξει δύο πολύ δυνατά και πολύ δικά του όπλα, όλα αυτά τα χρόνια...
Το όπλο της Δημιουργίας και το όπλο της Αγάπης! Κι ο Θάνατος λες και τον σεβόταν (τον σεβόταν!) και κάθε φορά που άπλωνε το χέρι του πάνω του, το 'παιρνε πίσω μετανιωμένος...
Τον θυμάμαι να διαβάζει με το μοναδικό του τρόπο την Ομόνοια και θαύμασα το όμορφο θράσος του νέου ανθρώπου να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και να παίζει με την ασχήμια γύρω του σαν παιδί! Μου εκμυστηρεύτηκε πως του αρέσουν κι οι δικοί μου στίχοι κι έτσι σκαρώσαμε ένα τραγουδάκι μαζί - σαν παιχνίδι κι αυτό...
Δημιουργούσε χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας, δεν έστελνε ποτέ τραγούδια του σε διαγωνισμούς, ούτε ψαχνότανε σε δισκογραφικές και τα σχετικά. 'Βρήκα την ισορροπία μου' μου είπε κάποια στιγμή στέλνοντάς μου έναν στίχο: 'Τραγουδάκι, U tube, Στιχο-Μυθία'...  Δεν ήθελε περισσότερα  - του αρκούσε να Δημιουργεί και να μοιράζεται τις Δημιουργίες του με φίλους... Τόσο απλά!
Ήξερε αυτό που όλοι μας υποκρινόμαστε πως αγνοούμε: ότι η κάθε ημέρα είναι ένα Δώρο και δεν αξίζει να την σπαταλάς με περιττά, παραπανίσια και τιποτένια άγχη...
Αυτό αντικατοπτριζόταν και στα τραγούδια του: χωρίς πολλές φιοριτούρες, απαλλαγμένα από εσωστρέφειες και γκρίνιες, είχαν πάνω απ' όλα μία θετική στάση απέναντι στη ζωή... Και κάτι περισσότερο: ο  Νίκος έγραφε στίχους και μουσική, τραγουδούσε και έφτιαχνε βιντεάκια σαν παιδί που παίζει μπάλα σε απαγορευμένο σαλόνι: τα τραγούδια του ήταν η αποθέωση της σκανδαλιάς! Δεν δίσταζε να βάλει στο ειρωνικό του στόχαστρο ούτε τον ίδιο του τον εαυτό. Ισοφάριζε την απώλεια της ζωής που του 'κλεβε η αρρώστια με ένα χαμόγελο μικρού παιδιού!...
Ακόμη και επάνω στο χειρουργικό κρεβάτι όταν 'του κόβανε ξανά τα σωθικά' ο Νίκος έκανε αυτά που ήξερε να κάνει μια ζωή καλά: να βάφει το γκρεμό στο Χρώμα της Αγάπης - και να το χαμογελοτραγουδάει!...
Επιτρέψτε μου να κλείσω αυτό το Αντίο, μ' αυτό το τραγούδι του Νίκου, που όταν το έδειξε στη γιατρό στην οπία απευθυνόταν εκείνη δάκρυσε... Όπως δάκρυσα κι εγώ στο τηλεφώνημα της φίλης... Όπως κι όλοι οι φίλοι μας που τον συνόδευσαν σήμερα το μεσημέρι στην τελευταία του σκανδαλιά... Εγώ δεν πρόλαβα - το τηλεφώνημα ήρθε αργά...
Του το χρωστάω ένα τελευταίο φιλί...
Αντίο Νίκο!
Μας λείπεις!......


Στίχοι - Μουσική: Νίκος Μουτάφης
Ερμηνεία: Νίκος Μουτάφης
Δημιουργία video: Νίκος Μουτάφης

Θα ετοιμαστεί πάλι να πάει στη δουλειά
θα βάλει ρουζ, κραγιόν σε γήινες αποχρώσεις
και ατσαλάκωτη την άσπρη την ποδιά
να τσαλακώνει τις καρδιάς τις περιπτώσεις

Θα μπει ξανά να δει αν όλα παν καλά
τις πιθανές να διερευνήσει μεταπτώσεις
τι κι αν με πότισαν βαριά ναρκωτικά
πρέπει να είσαι αδελφή για να γλιτώσεις

Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
να βάφω τον γκρεμό
στο χρώμα της αγάπης
το τέλος μου είναι πλέον ορατό
μα δε θ΄ αντισταθώ
στ' αυθόρμητο άγγιγμά της
Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
χορεύω στο κενό
γελάει κι ο Ιπποκράτης
το τέλος μου είναι
πλέον ορατό
μα πρώτα θα πνιγώ
στο χρώμα της αγάπης


Θα πιάσει πίσω κοτσιδάκια τα μαλλιά
θα πάρει αίματα και ράμματα θα κάνει
να τη, προσπέρασε το θάλαμο ξανά
απογοήτευση το τάμα μου δεν πιάνει

Κάτι την άκουσα να λέει στ' αγγλικά
της λένε ‘φάρμακα γιατρέ μου να μας γράψεις’
τι κι αν μου κόψανε ξανά τα σωθικά
τα σωθικά μου είναι εδώ για να τα κάψεις


Πέστε μου τι
γυρεύω τώρα εγώ
χορεύω στο κενό
γελάει κι ο Ιπποκράτης
το τέλος μου είναι
πλέον ορατό
μα πρώτα θα πνιγώ
στο χρώμα της αγάπης

Ζόρια

Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα...
Kαλό ταξίδι Παύλο! Ο Φασισμός δεν θα περάσει!...

Στίχοι: Παύλος Φύσσας (Killa P)
Μουσική: Παύλος Φύσσας (Killa P)
Ερμηνεία: Killa P

Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα απο τον Περαία
Ελληνας μ' ό,τι συνάδει αυτό -όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη-
Κι αν ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη
με δυο καταδίκες βαριές πάνω στην πλάτη
Δυο φτερά απο γέννα πάνω στο σώμα μου ραμμένα
που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσ'απ'την πένα
και κάνουν γύρω μου να μοιάζουν μάταια
ειδικά όσα θυσιάστηκαν για μένα...

Μα,
Δεν θυσιάζω τίποτα που θυσιάζεται
Δεν θυσιάζομαι για όποιον θυσιάζει
Μάλλον θα φταίει που τα πάντα ασπάζομαι
Ισως να φταίει η επόμενη μερα που πλησιάζει
Γι αυτό σου λέω, όλα καλά ηρέμησε
τα ζόρια σου, τα ζόρια μου
Κοίτα ψηλά τ' αστέρια
Απόψε μοιάζουν να' ναι τόσο φωτεινά
Το θέμα είναι να παίζεις τη μπάλα σωστά στα χέρια

Τραβάει ο καθένας μάγκα μου τα ζόρια του
και κουβαλάει το δικό του το σταυρό
Τί με ρωτάς πως περνώ, τί να σου πω;
Δόξα τα λεφτά, έχουμε θεό...




Δισκογραφία:
Killa P. - Ηλιοκαψίματα (2012)

Συγγνώμη

Δεν ήμουνα λιμάνι, μα αγάπη που γεννά...
 

Δυο λόγια πέτρινα απομείνανε στα χείλη
τα παίρνει η νύχτα σου με κόκκινο μαντήλι...
Θα 'θελα να 'μουν μια βροχή από αστέρια
να την σκορπάνε όπου χαθούν τα δυο σου χέρια

Και όπως φεύγεις και ζητάς μια λέξη μόνο
την ενοχή μου ανασαίνεις οξυγόνο...
Μπροστά σου, τώρα, που ανεμίζουνε οι δρόμοι
για τα διόδια σου αφήνω μια συγγνώμη

Συγγνώμη 
για όλα τα λάθη που 'χω κάνει
δεν ήμουνα λιμάνι
μα αγάπη που γεννά...

Συγγνώμη 
για όλα αυτά που σου 'χω δώσει
κι είχαν αλήθεια τόση
που ακόμα μας πονά

Απ' το Θεό, το γέλιο Tου και το παιχνίδι
τώρα απόμεινε χλωμό ένα στασίδι
και τα παράφορα του κόσμου ό,τι είχε ενώσει
μια προσευχή για Ανάσταση που έχει παγώσει

Μου λεν 'τελειώσαμε' τα χείλη που με ζούσαν
κι εγώ που κάποτε οι χαρές δεν με χωρούσαν
πεινώ στο σώμα σου ροδόνερο κι αγκάθι
ζητάω συγγνώμη και διψώ τα ίδια λάθη


Άντα Μίχου - Παπαστέ 

Το απραγματοποίητο

-Τι γίνονται όλα αυτά που δεν έγιναν;

-Σε ονειροφράγματα υποθέτω αποθηκεύονται...

 

Πόση βροχή δεν έπεσε

από τους δισταγμούς των σύννεφων

μαύρος ήταν ο ουρανός

κοιλοπονούσε

νερό πολύ να βρέξει ήθελε

δεν έβρεξε.

Αόρατος τοίχος ο δισταγμός

όσο τον ανεβαίνεις

τόσο πιο πολύ ψηλώνει

πάνω του σπάνε

κύματα ψηλά

έρωτα έγκλειστου

στο ανομολόγητο

εξίσου επιδέξια αποτρέπει

ζωές στεγνές να βρέξουν

που τρεκλίζουν

στη μεθόριο

της στεριάς με τη θάλασσα.

Τι γίνονται όλα αυτά

που δεν έγιναν;

με ρώτησες.

Σε ονειροφράγματα υποθέτω αποθηκεύονται

και από εκεί διοχετεύονται

σε μέλλον διψασμένο

με παραπόταμους που εκτείνονται

και χάνονται πέρα από τους χάρτες

σταγόνα-σταγόνα να ποτίζουν

το απραγματοποίητο.

Γιώργος Χριστοδουλίδης  
Από την ποιητική συλλογή Το απραγματοποίητο, 2010, εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα

Η καρφίτσα

Άμα ξεραθεί η γη απ' το δάκρυ μου θα βγει ποταμός για να με φέρει πιο κοντά σου...

Στίχοι: Πόλυς Κυριάκου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Ερμηνεία: Ελένη Τσαλιγοπούλου

Μια καρφίτσα ασημένια που μου χάρισες
Μου τρυπάει τις ελπίδες μου συχνά
Όταν λείπεις και χορεύεις μ' άλλες μάγισσες
Μέρα νύχτα με πληγώνει πιο βαθειά

Μια καρφίτσα της καρδιάς
Mού ' πες πια δε μ' αγαπάς
Μια καρφίτσα βρήκες για να με τρυπάς
Μα γνωρίζω τις χαράδρες του έρωτά σου
Άμα ξεραθεί η γη
Απ' το δάκρυ μου θα βγει
Ποταμός για να με φέρει πιο κοντά σου

Μια καρφίτσα μ' ένα βέλος κι έναν άγγελο
Γαντζωμένη στο καινούριο μου παλτό
Σαν ασπίδα που τα βάζει με τον άνεμο
Ξεκουμπώνει μα με πείσμα την κρατώ

Μια καρφίτσα της καρδιάς
Mου' πες πια δε μ' αγαπάς
Μια καρφίτσα βρήκες για να με τρυπάς
Μα γνωρίζω τις χαράδρες του έρωτά σου
Άμα ξεραθεί η γη
Απ' το δάκρυ μου θα βγει
Ποταμός για να με φέρει πιο κοντά σου 


Δισκογραφία:
Σταύρος Σιόλας  - Διόδια (2013)

4η ΑΚΡΟΑΣΗ.

ΑΚΡΟΑΣΗ ΝΕΩΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΑΡΚΤΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4/10, ΣΑΒΒΑΤΟ 5/10, ΚΥΡΙΑΚΗ 6/10

Η Μικρή Άρκτος προχωρά στην δεύτερη φάση της 4ης Ακρόασης Νέων Δημιουργών – Ερμηνευτών που διοργανώνει και καλεί όσους νέους ερμηνευτές θέλουν να συμμετάσχουν στην 4η Ακρόαση Νέων Ερμηνευτών να αποστείλουν εγκαίρως την αίτησή τους.
Ημερομηνία Διοργάνωσης: Παρασκευή 4/10, Σάββατο 5/10/, Κυριακή 6/10, 10.00-18.00
Τόπος Διοργάνωσης:  ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΥΜΗΤΤΟΥ (Ανδρέα Λεντάκη – Αμισσού – Σμύρνης, Υμηττός)

 4η ΑΚΡΟΑΣΗ.

Μάτια βελούδινα

Aπ' των χειλιών σου τον γκρεμό σαν το νερό έχω σκορπίσει...

Μάτια βελούδινα
ποιός τα έχει ζωγραφίσει
ότι αγαπώ κι ότι ποθώ
στο βλέμμα έχουν κλείσει

Mη με ρωτάς, μη με κοιτάς
γιατί από τα μάτια σου τα δυό
κι απ' των χειλιών σου τον γκρεμό
σαν το νερό έχω σκορπίσει

Aς έλεγες ένα σ'αγαπώ κι ας ήταν ψέμα
τα χείλη σου δε είπανε κουβέντα
κι αν διάλεξα να σ'αγαπώ
ουδέ μετάνιωσα γιαυτό

Γιώργος Λιθοξόος

Αθήνα

Από παλιά ταινία το ρόλο σου ζητάς...

Στίχοι: Εύα Λουκάτου
Μουσική: Εύα Λουκάτου
Eρμηνεία: Εύα Λουκάτου

Πόλη γκρίζα πόλη φορτωμένη
Στ' άδεια σου υπόγεια κρυμμένη
Νύχτα ξεφαντώνει η καρδιά σου
Νύχτα και ανοίγεις τα φτερά σου
Που πας, που πετάς, που θα 'σαι
Να 'ρθω να σε πιάσω όταν κοιμάσαι

Άρωμα γιορτής μες στα στενά σου
Και οι δρόμοι γράφουν τ' όνομά σου
Λίγες οι αυλές που σου 'χουν μείνει
Πόρτα που ξεκλείδωτη θα μείνει
Κι εσύ θα μπεις και θα ληστέψεις
Λάφυρα στο σπίτι να επιστρέψεις

Αθήνα γυναίκα λάγνα αθήνα
Χόρεψέ μου όπως τα χρόνια εκείνα
Αθήνα τα χέρια σου έχεις δέσει και δείχνεις να σ' αρέσει
Που τ' όνειρο έχει πέσει στην άκρη της καρδιάς

Αθήνα μέσα στη συννεφιά σου ανθίζει η ομορφιά σου
Από παλιά ταινία το ρόλο σου ζητάς

Πόλη σμαραγδένια πόλη αλήθειας
Που ένας τρόπος έγινες συνήθειας
Τα παιδιά σου παίζουν τζάμια σπάνε
Ασφαλτοστρωμένη σε πατάνε
Τα δέντρα σου σου λεν αντίο
Καλώς ήρθες μόνη μες το κρύο

Αθήνα γυναίκα λάγνα αθήνα
Χόρεψέ μου όπως τα χρόνια εκείνα
Αθήνα τα χέρια σου έχεις δέσει και δείχνεις να σ' αρέσει
Που τ' όνειρο έχει πέσει στην άκρη της καρδιάς

Αθήνα μέσα στη συννεφιά σου ανθίζει η ομορφιά σου
Από παλιά ταινία το ρόλο σου ζητάς

Αθήνα, πανέμορφή μου Αθήνα
Χόρεψέ μου όπως τα χρόνια εκείνα
Αθήνα σου ράβω τη στολή σου κι ευχή μου η τιμή σου
Μόνο ψηλά να φτάσεις στο δρόμο που τραβάς

Αθήνα, μονάχα μην ξεχάσεις
πως θα 'σαι στην καρδιά μου ακόμα και αν χάσεις
όσο και να γερνάς

Αθήνα...

Δισκογραφία:
Εύα Λουκάτου - Όνειρα σφραγίζω(2013)

Πρώτη Γυμνασίου

Αγιασμός σήμερα στα σχολεία. Καλή χρονιά στα παιδάκια μας! Κι ας μην ξεχνάμε: το σχολείο δεν είναι μόνο μαθήματα...
 

Πικρός ο Σεπτέμβρης στο νέο σχολείο,
Γυμνάσιο πια, μακριά το χωριό,
η πόλη μικρή, μα για μένα μεγάλη,
οι άνθρωποι άλλοι, τοπίο θολό.

Κατάλογοι νέοι, «σκασμός», «στοιχηθείτε»,
χαστούκια αδιάντροπα, άγριες φωνές,
εκεί που ζητούσαμε χείρα βοηθείας,
εχθρούς μάς φερθήκαν, μικρούς μαθητές.

Στα λίγα μας γίδια φτερούγισ’ η σκέψη,
να φύγω ξανά στις δικές μου πλαγιές,
χωρίς απειλές σπουδαγμένων δασκάλων,
των λύκων καλύτερες οι υλακές.

Μ’ αρέσαν τα γράμματα και τα βιβλία,
τον κόσμο να μάθω, να ξέρω πολλά,
μα πάνω απ’ όλα ζητούσα μονάχα,
να μη με προγκίζει ποτέ η σκλαβιά.

Σκληρή η βδομάδα και είπα θα φύγω
και ας συγκρουστώ με παππού και γονείς,
που είχανε βάλει σκοπό τους και όρκο,
σπουδαίος να γίνω, να είν’ ευτυχείς.

Τη δεύτερη ώρα, πρωί τού Σαββάτου,
το διάλειμμα χτύπησε λυτρωτικό,
και μες στο προαύλιο, δίπλα στη βρύση,
μπροστά μου ένα πρόσωπο μοναδικό.

Καμπάνα αντήχησε μες στην καρδιά μου,
για πρώτη φορά χτύποι τόσο τρελοί,
για πρώτη φορά ένα τέτοιο κορίτσι.
Κομμένη ανάσα, χαμένη φωνή.

Και όπως την κοίταζα μαρμαρωμένος,
τα βλέμματα ήρθαν στην ίδια γραμμή,
το ρόδινο φώτισε τα μάγουλά της.
Κουδούνι για μάθημα. Μεταβολή.

Αιώνας να φύγει η τρίτη η ώρα,
τρεχάλα στο διάλειμμα κι αναμονή.
Με άλλα κορίτσια παρέα μεγάλη,
κι εγώ απ’ την άκρη να δω αν με δει.

Περάσανε ώρες, περάσανε μέρες,
διαγράφτηκαν γίδια, πλαγιές και φυγή,
απάνω απ’ όλα το πρόσωπο εκείνης,
και ήτανε τόσο γλυκιά ταραχή.

Μαθήματα δύσκολα, ώρες μελέτης,
μα πείσμα να είμαι καλός μαθητής,
πρωί ανυπόμονα για το σχολείο,
και μες στην ψυχή μου φωτιά προσμονής.

Και κει που τα βλέμματα είχαν πυκνώσει,
απρόσμενα ήρθε η άλλη φυγή.
Μακριά μου σε πήραν μια νύχτα, Αννούλα,
στου κόσμου την άκρη μετεγγραφή.

Εγώ στο σχολειό μας, εσύ στη Μελβούρνη
, οι ώρες κι οι μέρες γυρίσαν βαριές,
τετράδια, βιβλία και μέσα η μορφή σου
κι ας ήτανε όμορφες γύρω πολλές.

Προσπάθησα χρόνια, να μάθω, Αννούλα,
και γράμματα έστειλα για να σε βρω,
αλλιώς είχε κάνει τα σχέδια η Τύχη,
μα πάντα απάνω μου σε κουβαλώ.

Και τώρα, Αννούλα, που παίζω μ’ εγγόνια,
η μνήμη σε φέρνει μπροστά μου, κρυφά,
και όσο περνούνε και φεύγουν τα χρόνια,
αέναη καίει εκείνη η φωτιά.

Άρης Άλμπης

Χρονών δεκατεσσάρων

Μέλισσα ήσουν, μου 'φερες γύρη...

 

 

Πάνω στην ασβεστωμένη  μάντρα

γέρνει ολάνθιστη μια  μπουκαμβίλια

ένα φιλί σου μ’ έκανε άνδρα

φιλί στα μάτια, φιλί στα χίλια.

 

Ψηλά στ’ απότομο το ανηφόρι

εκεί που τ’ άσπρο βρίσκει το μπλε

αμούστακο ήμουν, μικρό αγόρι

και συ με λίγωσες, μ’ ένα καλέ.

 

Το βράδυ χόρεψες στο πανηγύρι

κι εγώ καμάρωνα μα και ντρεπόμουν

μέλισσα ήσουν, μου 'φερες γύρη

αν θα μ’ αρνιόσουν, θα σκοτωνόμουν…

Γιώργος Μακριδάκης

m@gior

Αυτό το ποίημα είναι για σένα

Αυτό το ποίημα είναι για 'κείνους που τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες...

Αυτό το ποίημα είναι για σένα
που τρελαίνεσαι πριν πέσεις στο κρεβάτι
και μουρμουράει η γυναίκα σου για τους απλήρωτους λογαριασμούς
και τρελαίνεται η μάνα σου για τις αδιόρθωτες συμπεριφορές σου
και σου μιλάνε οι φίλοι σου για τις ακάθαρτες σιωπές.

Αυτό το ποίημα είναι για 'κείνους που μαύρισαν τα χέρια τους
και πίνουν ούζα στου καφενείου την πληρωμή,
που σταυρώνονται στους πάγκους για τρεις κι εξήντα
και τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,
τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες.

Αυτό το ποίημα είναι γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν
τους γραφιάδες των free press
‘κείνους που λέν’ τι όμορφα είναι τα βράδια της πόλης
γιατί ποτέ δεν άνοιξαν φάκελο με λογαριασμό
γιατί η μάνα ξεσκάτιζε τα βρακιά τους απ’ τα ερασιτεχνικά μεθύσια
και ο πατέρας φρόντιζε τα πλυμένα τους αρχίδια.

Αυτό το ποίημα είναι για τους μαλάκες ποιητές
που νόμιζαν πως τα λόγια είναι δυο ποτάμια.

Που δεν ρόζιασαν ποτέ τους τις παλάμες
και γίνανε το λουρί ενός ατάλαντου.

Για τα Παρίσια τους
και τις αγύμναστες κωλοτρυπίδες τους
για τους μπαμπάδες στρατηγούς τους
και τις γιαγιάδες νταβατζήδες τους
για τα ποτά των 10 ευρώ τους στα μπαρ της γελοιότητας
για το βυζί της μάνας τους που έγινε εικονοστάσι
και τα ημερωμένα μεσημεριάτικα πρωινά τους
που δεν υπήρχε ποτέ το ξυπνητήρι.

Αυτό το ποίημα είναι για
τους πενηντάρηδες οικοδόμους
που πίνουν ότι βρουν μπροστά τους
μονάχα για να σταματήσουν τα χρόνια
και τις γυναίκες τους που μετράν τις δεκάρες στα μπακάλικα της γειτονιάς
μην τυχόν και φάνε ξύλο το βράδυ.

Αυτό το ποίημα είναι για τους χαρτογιακάδες
που έπιασαν τον παπά απ’ τα αρχίδια
και τους παπάδες που έγιναν αρχίδια.

Αυτό το ποίημα είναι για τούτη την πόλη
που δεν κατάλαβε ποτέ από που της ήρθε
και βολεύεται με τα ίδια σκατά
εδώ και κάποιες δεκαετίες
και θα βολεύεται για χρόνια ακόμη.

Καθώς οι σκύλες θα γαβγίζουν τα βράδια
οι μπεκρήδες θα μετράνε ατυχία
και τ’ αποτσίγαρα θα χορεύουν κλακέτες
πάνω στον ίδιο ρυθμό του θανάτου.

Θάνος Ανεστόπουλος