Συνάντησα τον Jorje Bermudes στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης λίγο μετά το τέλος της εκδήλωσης της οποίας και ήταν ο βασικός ομιλητής μαζί με μια κοπέλα από το αυτοδιαχειριζόμενο εστιατόριο Barcelonica. Με τρόπο απλό και γλαφυρό μας εξήγησε πώς και γιατί αποφάσισαν να συνδιαχειριστούν το εργοστάσιο κεραμοποιίας.
Δεν μπορεί να υπάρξει εργοστάσιο χωρίς εργάτες.
Ο 45χρονος πια κεραμοποιός δε πιστεύει στον τρίτο δρόμο για το σοσιαλισμό που χαράζεται στη νότια και κεντρική Αμερική υπό την καθοδήγηση του Chaves αλλά πιστεύει ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι το υποκείμενο που θα αντισταθεί στον καπιταλισμό και πως παρά της πιέσεις του ΔΝΤ οι εργαζόμενοι στο τέλος θα εξεγερθούν.
Όμως μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αφεντικά.
«Το εργοστάσιο της Zanon παράγει όλων των τύπων την κεραμική και βρίσκεται στη πολιτεία του Neuken στη Παταγονία. Οι ιδιοκτήτες του το υπερχρέωσαν οικονομικά με δάνεια, τόσο από τη τοπική όσο και από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ενώ μετέφεραν στους οικονομικούς παραδείσους τα χρήματα που κέρδιζαν. Έφτασαν στο σημείο να ζητούν χρήματα από την τοπική κυβέρνηση για να πληρώσουν τους εργαζόμενους. Έτσι, η εργοδοσία θέλησε να αφήσει μόνο τους 60 από τους 500 εργάτες να δουλέψουν. Οι εργαζόμενοι απέρριψαν το σχέδιό της και ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την οικονομική κρίση που έπονταν.
Ο δικαστής αποφάσισε ότι η εργοδοσία έκανε επιθετικό λοκ άουτ προς τους εργαζόμενους και μας επέτρεψε να μπούμε και να καταγράψουμε το υλικό του εργοστασίου γιατί η εργοδοσία ήθελε να μεταφέρει όλο τον εξοπλισμό.
Έτσι φτάσαμε στο 2001, εμείς είχαμε κατασκηνώσει μπροστά στην είσοδο του εργοστασίου, και μπρος στο δίλημμα ή να συνεχίσουμε να παίρνουμε το επίδομα ανεργίας ή να πάρουμε αυτό που μας ανήκει, δηλαδή τη διαχείριση του εργοστασίου. Η απόφαση πάρθηκε στα γρήγορα. Περιμέναμε να μας επισκεφτεί το αφεντικό αλλά αυτός δεν ήρθε ποτέ.
Οι πρώτες μας παραγγελίες ήταν από τους ιθαγενείς Μαπούτσε, οργανωθήκαμε και η συνέλευση είναι από τότε το ανώτερο όργανο αποφάσεων, όλοι πληρωνόμαστε τον ίδιο μισθό και από το 2002 λειτουργούμε με αυτά τα χαρακτηριστικά».
Ο Jorje τονίζει ότι υπήρξαν πέντε περιπτώσεις προσπάθειας εκκένωσης του εργοστασίου αλλά η μαζική συμμετοχή της κοινωνίας, των συνδικάτων υγείας, των δασκάλων και των δημοσίων υπαλλήλων απέτρεψαν την εκκένωση. «Στη τελευταία των περιπτώσεων, μόλις ήρθε η αστυνομία αντίκρισε στην είσοδο 5.000 αλληλέγγυους», τονίσει χαμογελώντας, αλλά έξεις ήμασταν έτοιμοι για όλα... Θα υπερασπιζόμαστε για πάντα τις θέσεις εργασίας μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου