Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Υλαγιαλή


Μα ποια τέλος πάντων είναι αυτή η Υλαγιαλή; Ο λόγος στον Ορφέα Περίδη...




Στίχοι: Νίκος Τριανταφυλλόπουλος
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ορφέας Περίδης


Γλυκό μ' αστέρι του Βοριά,
τώρα που σβήνουνε τα φώτα,
πάρε μακριά μου τη βαριά σκιά,
και δωσ' μου ρότα...

Υλαγιαλή, υλαγιαλή, υλαγιαλή,
μέσα στη νύχτα με πηγαίνουν οι ανέμοι,
κι όπου και πατήσω και σταθώ σαν το πουλί,
τρέμει η καρδούλα μου και το φτερό μου τρέμει...

Άβυσσος άγρυπνη που πάντα με καλεί,
και σέρνει εκεί, σέρνει εκεί πέρα την ψυχή μου,
Υλαγιαλή, υλαγιαλή,
λάμψε καλή σαν αστραπή χρυσού και ασήμου...

Υλαγιαλή, υλαγιαλή, υλαγιαλή,
μέσα στη νύχτα με πηγαίνουν οι ανέμοι,
κι όπου και πατήσω και σταθώ σαν το πουλί,
τρέμει η καρδούλα μου και το φτερό μου τρέμει...

Υλαγιαλή, υλαγιαλή, υλαγιαλή,
μέσα στη νύχτα με πηγαίνουν οι ανέμοι,
κι όπου και πατήσω και σταθώ σαν το πουλί,
τρέμει η καρδούλα μου και το φτερό μου τρέμει

Δισκογραφία:
Ορφέας Περίδης - Για πού το 'βαλες καρδιά μου (1999)



(Απόσπασμα από συνέντευξη του Ορφέα Περίδη στο Μουσικόραμα:)
Μαρία: "Υλαγιαλή"!!! Διάβασα σ' ένα σου blog την ιστορία που έμελλε να γίνει η.. πηγή της έμπνευσής σου γι' αυτό το τόσο ατμοσφαιρικό κομμάτι. Μιά ιστορία σχεδόν εξωπραγματική που έπεσε στα χέρια σου και.. χτύπησε χορδές ευαισθησίας μέσα σου.. Για πες μου γι' αυτό..

Ορφέας: Υλαγιαλή, είναι μια λέξη με μακρά ιστορία, ένας μύθος. Ο Κνουτ Χάμσουν που την πρωτοείπε στο διήγημά του «Η Πείνα». . . δεν ξέρω που την βρήκε. . . 'Ισως αυτό το γνωρίζουν οι φιλόλογοι και όχι όλοι. Η ιστορία της λέξης χάνεται μες στους αιώνες. Ποιος ξέρει; Υπάρχει η Υλαγιαλή και ζει κάπου στις βόρειες θάλασσες; Ήρθε απ τους παραμυθάδες της Ανατολής; Στα διηγήματα του πάντως ο Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος με γενικό τίτλο «Λιμενάρχης Ευρίπου», ζωντανεύει ξανά την ηρωίδα μαζί με κάποιες άλλες όπως τη Μαίρη Δεπάνου, τη Μύριαμ Χόπκινς Λάι, την Έλιζε Μαίηλυ του Γιάννη Σκαρίμπα, την κυρία 'Ερση του Πεντζίκη (που κι αυτός την πήρε απ τον Δροσίνη). Όλα αυτά τα πρόσωπα ξεπηδάνε απ το ένα μυθιστόρημα και μπαίνουν στο άλλο. Μου αρέσει αυτό. Να συνεχίζουν να ζουν αυτές οι πρωταγωνίστριες σε έναν άλλο τόπο. Στη Χαλκίδα ας πούμε του προηγούμενου αιώνα. Να επαναλαμβάνουν τις βεγγέρες τους σε σαλόνια φωταγωγημένα, έξω απ το χρόνο, έξω απ τα όρια του κόσμου.
http://mousikorama.gr/site/concerts/52-peridis-synenteuksi

Υλαγιαλή

Τρελάθηκε ο Αντώνης.Πάει.Μια νύχτα την είχε δει λοστρόμο σ ένα κότερο αραγμένο αρόδο έξω απ τη Χαλκίδα.Πριν ξημερώσει σαλπάρησε…Ήταν εκεί αυτή πάνω στο κότερο όλη νύχτα μα κανείς δεν την είδε.Ρώταγε και ξαναρώταγε ο Αντώνης την άλλη μέρα.Τίποτα.Κανείς δεν είχε δει ούτε κότερο ούτε λοστρόμους.Από τότε αγνάντευε απ του Μάλλιου με τις ώρες κάθε σούρουπο το λιμάνι,τη γέφυρα.Κι αυτή η γέφυρα;Τότε που την έφτιαξαν περνούσαν κάρα και γαϊδουράκια,αμαξάκια με άλογα και κορίτσια όχι βοθραντζίδικα,μπετονιέρες και νταλίκες.Βρε,θα την ξεκατινιάσουν τη γέφυρα και θα πέσει ξεσανιδωμένη μες τα νερά του Ευβοϊκού και θα ξεκόψει η Χαλκίδα,θα χωρίσουν για πάντα οι στεριές και οι καρδιές μας.Κι όλο μιλάει κι ανεμολογάει ο Αντώνης ο Σουρούτης.Τι το ΄θελε κι εκείνος ο καπετάνιος να του πει τότε ότι είχε δει μια κοπέλα κάποτε σ ένα κότερο στις Βόρειες θάλασσες;Μια Μαίρη-έτσι του ΄πε πως τη λέγανε-που φώτιζε σαν ήλιος μες στη νύχτα;Κι απ τους φάρους πιο φωτεινή ήτανε;Πιο αληθινή κι απ τα παραμύθια;Έτσι πήρε των ομματιών του κι έφυγε ένα βράδυ.Ανέβηκε στη βάρκα με τα κουπιά να πάει…που να πάει;Μα να βρει τη Μαίρη ντε!Και εϊ ωπ,εϊ ωπ, τα κουπιά.Τι εϊ ωπ;Υλα-γιαλή,Υλα-γιαλή,έδινε τον ρυθμό μόνος του να περάσει το μπουγάζι,να πάει απέναντι στις Βόρειες θάλασσες.Να βγεί στο λιμάνι της Χριστιάνιας πριν φτάσει η αυγή να βρει τη Μαίρη Δεπάνου,να του θυμίσει το τραγούδι που τραγουδούσε εκείνο το βράδυ.Να την παρακαλέσει ν΄ αφήσει στέρεη τη γέφυρα,μην πέσει και χωριστούν οι στεριές και χωρίσουν οι καρδιές από τα όνειρα και ρημάξει η ζωή μας.
Θαύματα γίνονται κάτω στο λιμάνι.Την άλλη μέρα στέρεη και κομψή η γέφυρα της Χαλκίδας υψώνει πάνωθέ του το κατάφωτο τόξο της και η μια της άκρη ακουμπάει στο μώλο της Χριστιάνιας.Έτσι έμεινε όλη μέρα κι όταν σουρούπωσε, το φεγγάρι έγειρε προς τη δύση,τη φώτιζε πλάγια.Ούτε βροντερές μπουλντόζες ούτε αλαζονικές νταλίκες ούτε βιαστικές μπετονιέρες.Απο τη βορεινή πλευρά,της Χριστιάνιας,στο κατάστρωμα της γέφυρας μπαίνει ένα λιγνό και ψηλομέτωπο ελάφι.Θεέ μου!Τι ελάφι!...»Τάρανδος είναι,θα γίνει ελάφι όταν φτάσει στη μέση,εκεί που δένουν οι στεριές…»Οσο για τον Αντώνη τον Σουρούτη θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν ξανακούστηκε,ούτε ποτέ κανείς τον ξανα ΄δε αλλά κι έτσι ακριβώς δεν είναι. Μήπως βρήκε κάποιο άλλο μέρος,ένα νέο παρατηρητήριο να βλέπει την καινούρια γέφυρα,να μείνει εκεί ποιος ξέρει πόσα,τριακόσια- τετρακόσια χρόνια μέχρι να παλιώσει κι αυτή να βρει μια δικαιολογία να ξαναπάει στη Μαίρη Δεπάνου,στη Μαίρη του,να πέσει στα πόδια της να κρατήσει τη γέφυρα στέρεη,μην πέσει και χωριστούν οι στεριές και χωρίσουν οι καρδιές απ΄τα όνειρα και ρημάξει η ζωή μας;

Μια περίληψη του διηγήματος Υλαγιαλή της γέφυρας απο το βιβλίο του Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλου Λιμενάρχης Ευρίπου 1993 εκδ.ΚΕΔΡΟΣ.Τα έντονα γράμματα είναι απο το πρωτότυπο και ο επίλογος δικός μου.

(Η περίληψη είναι του ίδιου του Ορφέ Περίδη από το blog του:
http://orfeas-peridis.blogspot.com/2007/10/blog-post_08.html )

2 σχόλια: