Χαδιάρικα μάτια....

Άκου εσύ περαστικέ,
εσύ, που με κοιτάζεις!
Που βλέπεις μες τα μάτια μου,
χαρά και την τρομάζεις.

Σου έτυχε τη θλίψη σου
κάποιος να σου την κλέβει
και τη χαρά στα μάτια σου
να ψάχνει για να εύρει;

Σου έτυχε εσέ ματιά
να σε κοιτάει με γλύκα;
Να σε θωρεί και να γελά
να σ΄ αφαιρεί την πίκρα;

Σου έτυχαν τα βλέμματα
χαδιάρικων ματιών,
να σου ξυπνάνε θάλασσες
τους πόθους των κορμιών;

Σου έτυχε χαμόγελο
από σαρκώδη χείλη,
να σε ξυπνά το πάθος του
κρυφά μέσα στο δείλι;

Σου έτυχε φωνή βαθειά
να λέει πως σ’ αγαπά
κι ύστερα με τα μάτια της
χάδια να σε γεμίζει;

Σου έτυχε τις σκέψεις σου,
κάποιος να τις γνωρίζει
πριν καν εσύ να τις σκεφτείς,
κι ευθύς να στις δωρίζει;

Σου έτυχε κορμί καυτό
για σένα να παλεύει
και σα σε νιώσει δίπλα του
ξυπνά και σε κουρσεύει;

Σου έτυχε στον ύπνο σου
κάποιος να σ΄ αγκαλιάζει
και των ονείρων του η φωνή,
εσένα να φωνάζει;

Αν ένα μόνο, απ’ όλ’ αυτά,
σου τύχει να το νιώσεις,
δε θα κοιτάς περίεργα,
μα ούτε με ψιμύθια
τις σχέσεις σου θα ζώσεις.

Μονάχα τότε θε να ζεις…
Θα ζεις και θα μερώσεις....

Νερένια