Κατεβαίνω στα υπόγεια των ματιών σου
μες στα δόντια μου ο φακός –τριγύρω πλήθη
οι σκιές –όλες ριγούν… – σαν παραμύθι
λίγο – λίγο γίνομαι και πιο δικός σου
Στο κατάρτι σου δεμένος για να αντέχω
στα στενά σου όπως με σπρώχνουν οι χειμώνες
πως γεννήθηκα, θα πουν, για τους αγώνες
μόνο εγώ ξέρω πως ό,τι είσαι έχω
Και δεν θέλω να σου πω καμιά αλήθεια
κι ούτε σου ζητώ να πεις κάτι κι εσύ
Λαιστρυγόνες ας με τρώνε μία ζωή
δεν ζητώ μια Ιθάκη, ούτε μια συνήθεια
Θέλω στα μάτια μου ν’ ανθίζουν διαρκώς οι νέοι τόποι
να ‘ναι η αγάπη μία θάλασσα πλατιά
και να μπω σε μια βάρκα που την λένε Πηνελόπη
για να φεύγω, όλο να φεύγω, μακριά
Ορέστης Δήμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου