ΜΙΚΡΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

Απόψε ντύθηκα το ένδυμα της τύχης
κι έσπευσα να τον προϋπαντήσω,
της μεγάλης μου ζωής, τον επίγειο ταχυδρόμο.
Φτερά λειψά κρατούσε και μιαν ευχή στον ώμο.
Κι έσπερνε το περπάτημά του άτσαλα,
εγχειρήματα μισά και αφυδατωμένα,
με μια παρόρμησης κουβέρτα τυλιγμένα
κι έσπερνε το περπάτημα του,
εγχειρήματα από βουλήσεις στραγγισμένα,
πάνω στον βρεγμένο δρόμο.

Και πως με κοίταγαν τα καημένα
κι έκλαιγαν κι έσκουζαν κι αλάλαζαν,
σαν ζώα πληγωμένα.
Και με θορύβησε ο αλαλαγμός
και τον ταχυδρόμο κοίταξα, κάπως θυμωμένα.
«Παρέδωσε μου την ευχή» του είπα
«και πάρε πίσω τα φτερά, τα βλέπω χαλασμένα».

«Ούτε η ευχή, μα ούτε τα φτερά είναι για σένα.

Ετούτα μόνο σου φέρνω τα παιδιά σου,
δες τα πως κλαίνε αλαφιασμένα».

Κι έτσι ο ταχυδρόμος χάθηκε,
ενός λεπτού φυγή τηρώντας εσκεμμένα.
Κι έμεινα μόνη με τα τέκνα μου,
κάτι μικρά εγχειρήματα,
στον δρόμο πεταμένα.

Ζηναΐς