Αν τουλάχιστον πίστευα στο Θεὸ

Ἂν τουλάχιστον πίστευα στὸ Θεὸ
θὰ ’χαν τὰ χέρια σου
ἄπειρες ἑρμηνεῖες
ὅταν κινοῦνται
καὶ μ’ ἀνεβάζουν στὸν οὐρανὸ
ἕναν οὐρανὸ σὰν τοῦ Ρίλκε
μὲ λυπημένους ἀγγέλους
νὰ φυσοῦν τὴ μοναξιὰ
κάτω στὴ γῆ
ὑπονοούμενα φτερὰ
καὶ ντροπαλὴ ἡ μιλιά τους
γιατί δὲν ὑπάρχουν.

Ἂν τουλάχιστον πίστευα στὸ Θεὸ
θὰ μοῦ εἶχε ἐξηγηθεῖ ἡ παράλογη
ἐπιμονή μου νὰ βασανίζομαι
νὰ πατάω ἔξω ἀπ’ τὸν ἄσπρο κύκλο
τῆς μικρῆς εὐτυχίας
θὰ ’χα πέτρα μέσα μου
δύναμη
γιὰ τὴν ἀτέλειωτη ἐλεγεία
τῆς ζωῆς μου.

Μὰ θὰ μείνω
μὲ τοὺς ἀγκῶνες στὸ τραπέζι
νὰ σὲ κοιτῶ ἀκίνητη νὰ τρῶς
ἐλπίζοντας σὲ μιὰ μνήμη ἀφύσικη
μακρύτερη ἀπ’ ὅσο φῶς
θὰ ζήσεις.

Ὅταν θὰ ’χεις βασιλέψει
μὲς στὸ χρόνο
μὲ φουντωμένο σγουρὸ βασιλικὸ
τὸ γκρίζο της κεφαλῆς σου
ἀνήμπορος, τυφλὸς
θὰ φωνάζεις τὸ γιό σου τὸν Βενιαμὶν
στὸ σκοτάδι
καταρράχτης ὁ θάνατος
θὰ σοῦ θαμπώνει τὰ γυαλιὰ
κι ὅπως ἀθόρυβα θὰ κλείνουν
τὶς πόρτες οἱ νοσοκόμες
στὸν ἐγκέφαλό σου
θὰ κατρακυλοῦν οἱ συλλαβὲς
θὰ σὲ κουφαίνει ἡ φωνή μου
σὰν φώναζα τ’ ὄνομά σου
πέρ’ ἀπ’ τὴ θάλασσα.

Ἂν τουλάχιστον πίστευα στὸ Θεὸ
ὁ χωρισμὸς ἀπ’ τὸ σῶμα σου
–τὸ σῶμα μου–
θὰ ’ταν προσωρινὸς
κι ὁ θάνατος δὲ θὰ ’χε
ἄλλες συνέπειες.


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ- ΡΟΥΚ