Του τίποτα κομμάτι, του όλα μου στοιχειό

Μέσα στους αιώνες, αέναο το πισωγύρισμά μου
Θα φυσά ζωή, στα άκαμπτα σώματα εκείνων που έζησαν λαθραία
Δηλητήριο η ανάσα τους μολύνει την μιλιά μου
Χολή ξερνώ στο πέρασμά τους, των αφελών διαλέγω την
παρέα.

Έπαινος η απόρριψή τους, υμνεί το φεύγα μου,
Σε θεριστές ξεδιάντροπους του μέτριου, δεν στήνω την
Αυλαία,
Δήθεν ατρόμητοι, περιφρονούν κάθε ένα νεύμα μου,
Θεριεύει αργά ο φόβος μέσα τους, σέρνει το τέλος τους
μοιραία.

Σώματα κούφια από ψυχή, αμαρτωλά και κρύα,
Χροιές φωνών ανύπαρκτες, του κενού γεννήματα, τσιρίζουν
Κραυγαλέα,
Κάθετι γνήσιο γι αυτούς ,εύκολη, λάγνα λεία,
Κουφάρια βρωμερά του Ανθρώπου, του Tίποτα απολαύστε
την ανίερη θέα.

Μέσα στους αιώνες αέναο το πισωγύρισμά μου,
Στάσιμος χορός το αδύναμο το πέταγμά μου,
Και κατάντησα κι εγώ, που φρόνημα είχα υψηλό,
Του τίποτα κομμάτι, του Όλα μου στοιχειό,
να παίζω με τον εαυτό μου,
ένα αέναο κρυφτό.

Ζηναΐς