Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Σερενάτα



Σ’ ευωδερά απλωμένοι χαμομήλια,
σε μαλακές μολόχες με την πλάτη,
στα γαλανά εκοιτάζαμε τα πλάτη
σε λαγαρό φεγγάρι. Εσύ με χείλια,

σφιγμέν’ από τον πόνο, τα δαχτύλια
τ’ αγγελικά στη βρύση τη γεμάτη
του βιολιού σου βυθίζοντας, το μάτι
με δάκρυα μας εράντιζες. Στη γρίλλια

οπίσω τη μαντεύαμε να μένει
αρώματα θερμά περιζωμένη
κ’ η ψυχή μας, σα μαύρο κυπαρίσσι
όντας βυθάει ο ήλιος δοξασμένα,

εγέμιζε πουλάκια φοβισμένα
και του βιολιού σου εμάτωνεν η βρύση.


Κώστας Βάρναλης

3 σχόλια:

  1. Ένας κλαυσίγελως η φωνή του βιολιού..μόνο ματωμένο μπορεί να μιλήσει..ζει μέσα απ'τις πληγές του..με προορισμό να γιατρέψει τις πληγές του..μία ζωή απολύτως μοναχική..η μόνη μοιρασιά..το μόνο δόσιμο..το μόνο χάδι..είναι με το δοξάρι του..αυτό ξύνει τις πληγές..και το βιολί ξαπλωμένο σε κάποιον ώμο κουρασμένο,ματώνει αγόγγυστα..γιατί στο πρόσωπό του καθρευτίζεται το τεμαχισμένο προσωπείο των σφαγμένων καιρών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τόσο καλά γνωρίζεις την φωνή του βιολιού.. Μα.. για στάσου.. θα 'λεγε κανείς πως μιλάει μια δυστυχισμένη.. δεν τολμώ καν να το σκεφτώ αυτό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. όχι..εγώ δεν είμαι τίποτα..εγώ είμαι απλώς αυτός ο ώμος..που ξαπλώνει το βιολί μου..που ξεκουράζονται οι φίλοι μου..που κοιμάται το παιδί μου..που σηκώνει τετράδια με παραμύθια..που φοράει απουσία..και γυμνώνεται στου έρωτα τα χέρια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή