Η πόρτα του Παράδεισου

Την πόρτα του Παράδεισου ανοίγω
μα είναι για να μπω ή για να φύγω;
Κοιτάζω πίσω, βλέπω τη ζωή μου,
πού τόβαλα στ αλήθεια το κλειδί μου;

Μια κούκλα, στα εφτά, σε μια βιτρίνα,
Χριστούγεννα θυμάμαι στην Αθήνα,
κρατάει η μαμά μου τα κλειδιά,
χρόνια απο τότε πέρασαν πολλά.

Η μουσική απ το πικαπ χαμηλωμένη
για πρώτη μου φορά ερωτευμένη.
Είναι δικά μου τώρα τα κλειδιά,
χρόνια απο τότε πέρασαν πολλά.

Ενα μωρό στην αγκαλιά μου, κοιμισμένο,
ήσυχο, τρυφερό και χορτασμένο.
Κολλάν με ζάχαρη ετούτα τα κλειδιά,
χρόνια απο τότε πέρασαν πολλά

Ζωή και χωρισμοί κι εγκαταλήψεις,
πάντοτε με πειράζαν οι εκλείψεις.
Αρχίζουν να βαραίνουν τα κλειδιά,
χρόνια απο τότε πέρασαν πολλά.

Και ύστερα μες τη ζωή μου εσύ
κι η κόλαση στο κάθε σου φιλί.
Μοιράζομαι μαζί σου τα κλειδιά,
χρόνια απο τότε πέρασαν πολλά.

Την πόρτα του Παράδεισου ανοίγω,
νομίζω πως θα μείνω εδώ για λίγο.
Κοιτάζω πίσω, βλέπω τη ζωή μου,
στα χέρια μου το είχα το κλειδί μου.

Λέττη Κοιλάκου