υπερήλικο φθινόπωρο

εγώ δεν έχω χέρια
μόνο δυο δέντρα σταυρωμένα
με είκοσι γυμνά κλαδιά
σαν δυο λημέρια ερημωμένα
που δεν ακούστηκε μιλιά






εγώ δεν έχω μάτια
μόνο δυο πίκρες μυροφόρες
που σκύβουνε να πιουν γκρεμό
σαν δύο κόρες μαυροφόρες
που ολοφύρονται αδελφό






εγώ δεν έχω στόμα
μόνο μια τρύπα μες στο χώμα
χωρίς αέρα κι ουρανό
σαν μια χωμάτινη κρυψώνα
που βρήκε ένα παιδί ορφανό






εγώ δεν έχω αίμα
μόν' ένα κόκκινο ποτάμι
που με πάει αναιμικά
σαν τσιγγάνων καραβάνι
χωρίς παπούτσια που περνά






εγώ δεν έχω μοίρα
μόνο μια σύντομη πλημμύρα
που δεν πότισε ούτε ελιά
σαν υπερήλικο φθινόπωρο
που δεν θα δει ξανά πουλιά.





Πηνελόπη Δεληγιάννη