Ο θάνατος του clochar (ζητιάνος στο Παρίσι)…

Ο άνεμος του φθινοπώρου φυσάει δίχως παύση
και το βλέμμα του φυλακισμένο σ’ αυτή την πλάση.
Σκέφτεται, αν γρήγορα η οργή περάσει,
αν τη σκέψη του εκδίκησης κατευνάσει.

Παρασύρεται απ’ τα σύννεφα κάνει σκέψεις ταξιδιώτη,
σκουπίδια τα ρούχα του γεμίζουν με την πτώση.
Αν τα γευτεί, θα σημάνει η πράξη του αποχωρισμού,
οχλούν, μα για κείνον τώρα παίρνουν τη μορφή Θεού.

Θεϊκός, απλησίαστος ο ουρανός, ατέλειωτος ο όγκος
και η γη εδώ ριζωμένη-στα ανθρώπινα- στη λέξη κόσμος.
Μεθυσμένος παραμιλά και προσεγγίζει την εικόνα του,
μα τα πουλιά του λίγα και ο άνθρωπος στον πόνο του.

Στα μάτια των περαστικών τη γέννησή του βλέπει.
Λίγο αλλαγμένη μα να τη συνηθίσει θέλει.
Δύναμη δεν έχει να φωνάξει, σέρνει πόδια και κορμί
μέσα στη φωτιά που ανάβει άλλες εικόνες αποζητεί.

Μέσα στη μέθη του πάλι δε θα δει το σούρουπο,
μόνο την αντανάκλασή του σ’ ένα βρεγμένο κούτσουρο.
Κι αυτή τη νύχτα τα συναισθήματά του είναι δύσκολα,
μπερδεύονται οι σταγόνες της βροχής με λόγια ανείπωτα.

Σε αυτόν τον τρόμο ζει τη δική του κόλαση.
Εύχεται για λίγο χρόνο μιας σταγόνας πίστωση.
Μα ό,τι τολμά να σκεφτεί παραμορφώνεται.
Στου θάνατου την αγκαλιά απλά αφήνεται...

Μαριάννα Κουκουμτζή