ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Η νύχτα πέρασε από δω.

Εξομολογήτρια βουβή με πετραχήλι αγκαθωτό.
Αλλά δεν ήταν εκείνο που με τρόμαξε,
το καρφίτσωμα το οδυνηρό, των αγκαθιών στο δέρμα.
Μα ήταν αυτό,
που οι πληγές μου οι νωπές προσπάθησαν
και δεν κατάφεραν να αναβλύσουν αίμα.





Η νύχτα κοιμήθηκε εδώ.

Μέσα στις ουλές που χάσκουν ανελέητα στο ξεφτισμένο στρώμα.
Τρύπες αχανείς ενός σύμπαντος με μπαλώματα χίλια.
Κι έτσι όπως έσταζαν τα κοιμισμένα τ άστρα της ευχές,
πάνω στην τρύπια προοπτική μου,
- τι άρμεγμα κι αυτό ασημοφορεμένο-,
σαν κόσκινο σκισμένο
τα δίχτυα άφηνα να διαπερνούν
όλα εκείνα τα υλικά
που οι επιφάνειες μάθαν να ξερνούν.




Γραμμές αόρατες οι διαχωριστικές.
Του τέρματος γραμμές,
σήμαναν αρχές
αντί για τέλη,
να τις περνούν τα δηλητήρια
έντιμοι ανέντιμοι πρωταθλητές.




Τίποτα ερήμην μου.
Με το «μη ερήμην μου»
σ έχω χτίσει ερημιά μου.


Ζηναΐς