ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΟΤΕ…

Σε θυμάμαι να πολεμάς στην πρώτη γραμμή
στων ματιών μου τα χαρακώματα,
να πυρπολείς τα καφέ μου σκοτάδια
και να λυγίζουν οι ίριδες υπό την απειλή των εκτελεστικών βλεμμάτων.
Να τρέμεις μήπως ξεγελαστούν τα βλέφαρα κι αποδράσει η καταζητούμενη Σπίθα.
Κι εγώ να πασχίζω να νικήσω την Στιγμή,
που θα ερχόταν να σε χρίσει λιποτάκτη,
να μην σε δω δεν ήθελα, να μην σε δω,
να σε συλλαμβάνουν των Πρέπει οι χαμηλόμισθοι απεσταλμένοι.
Μα δεν επέζησες.
Σε μια σύγκρουση τόσο σφοδρή,
ήθελε θάρρος για να απολέσεις του τετριμμένου το αχρείαστο.
Κι εσύ προτίμησες να χάσεις εσένα.
Κι έστεκα, θυμάμαι, βουβή
να συντροφεύω μια πληγή που έσταζε ανείπωτο
και στην πλάτη μου να κουβαλώ
κάτι βρεφικών ονείρων
τα κούφια πτώματα.





Με θυμάμαι να πλάθομαι
στης φωνής σου τον ίσκιο
κι οι συγχορδίες σου να προσκρούουν απαράμιλλα
στο μέσα, στο είναι, στο θέλω, στο Δεν
κυρίως στο επίμονο Δεν, που ηχούσε υπόκωφα,
σαν φάλτσα επαναλαμβανόμενη νότα,
σ ένα δωμάτιο τσίγκινο όπου άλλοι ποτέ δεν υπήρχαν
κι ας υπήρχαν, δεν περίσσευαν αναπνοές για τους άλλους,
τις καταβρόχθιζε αδηφάγα των σιωπών μας το ασθματικό παραλήρημα.
Μονάχα οι δυο μας, και μαζί και μονάχοι,
χειρότερη μοναξιά δεν θράφηκε ποτέ,
να τραγουδάμε σόλο ένα ντουέτο παράφωνο
και να γεννιόμαστε δίδυμοι
από αλλεπάλληλους κάθε φορά θανάτους μικρούς.
Στο είχα πει για τον μύθο της Ανάστασης
δεν είναι παρά μια νεκρώσιμη προφητεία.





Μας θυμάμαι ευάλωτους .
Μας θυμάμαι αναλλοίωτους.
Μας θυμάμαι αναλώσιμους.
Φταίει μάλλον που αναλώθηκα
μονάχα στο να θυμάμαι…

Αγγελική