ΕΧΘΡΙΚΑ ΤΟΠΙΑ

Ξεθωριασμένος καναπές μες το σαλόνι,

μιά τηλεόραση ανοιχτή, που μας κοιμίζει,

ξέρω καλά πως ότι ζήσαμε τελειώνει

κι όμως θ αφήσουμε τη μέρα να σκορπίζει.

Πέρασαν πλοία,

πέρασαν τρένα, μα δεν φύγαμε στα ξένα.

Γίναν τα μάτια μας σαν εχθρικά τοπία,

δεν ειν αγάπη αυτό, μ ακούς, είναι δειλία.

Φυλακισμένοι μες το ίδιο το κρεβάτι,

που ένας ύπνος μοναχά θα μας λυτρώσει,

σαν δύο ξένοι όπως γυρίζουμε την πλάτη,

έτσι θ αφήσουμε τη μέρα να τελειώσει.

Λέττη Κοιλάκου