Γκρο-πλαν…

Πώς να ξεχάσω εκείνο το βλέμμα
που μοιάζει πια τόσο με μένα.
Μια φλόγα σε φέρνει κοντά στο κρεβάτι
σε ψάχνω λες κι ’έχασα κάτι.

Πώς να ξεχάσω εκείνα τα χάδια
ξενύχτες μου γίναν τα βράδια.
Τρέμουν τα μάτια στη μέρα που θα’ ρθει
μην μπει πιο βαθειά το αγκάθι

Δεν μπορώ πια να ζω
Σ’ ένα κόσμο που ζει σε γκρο-πλαν
δεν μπορώ πια να βρω
την αλήθεια σου που είναι το πάν.

Τι θα σε φέρει γλυκό μου αγέρι
ξανά στης αγάπης τα μέρη.
Κι αυτό που φοβάμαι, αυτό που φοβάμαι
τις νύχτες που μόνος κοιμάμαι.

Δες πως φωνάζω, μου λείπεις ακόμα
κι αφίλητο μένει το στόμα
και μόνο η φλόγα σε φέρνει εδώ
κρυφά τ’ όνειρο σου να ζω.

Ελένη Κουσιωρή