Άδειασα απ’τα χάδια σου, τα παγωμένα και στεγνά,
έχασα φωνή, μιλιά, θρηνούσα σιωπηλά.
ένιωσα το φόβο μου, που ερχόταν ξαφνικά,
ο χωρισμός, η Άνοιξη, μπερδεύτηκαν κι αυτά.
όνειρα και υποσχέσεις έπαιζαν κρυφτό,
κι ένα συγγνώμη έμεινε, μονάχο και κουτσό.
τις λέξεις πάλι σήκωσα, ξεσκόνισα μεμιάς,
το λυρισμό τους άντεξα, στα χέρια να κρατάς.
νέα, παλιά, μελλοντικά, σκουπίδια μιας ζωής,
επίθετα και ρήματα, αστείρευτης πηγής.
Μαριάννα Κουκουμτζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου