Του μπαρμπαΓιάννη Τ.

Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoο




Ο μπαρμπα Γιάννης Ταμτάκος τις μοναχικές του ώρες συνήθιζε να τραγουδάει ή να απαγγέλει σε ένα μικρό παλιό κασετόφωνο που είχε. Η φωνή που ακούγεται στο οργανικό αυτό κομμάτι είναι του μπαρμπα Γιάννη από τις παλιές του κασέτες σε αποσπάσματα από την Διεθνή στα Ποντιακά και από παραδοσιακά τραγούδια της εποχής του.

CD: Ωχρά Σπειροχαίτη - CD3 (2010)


Για τον ΜπαρμπαΓιάννη Ταμτάκο

Γεννήθηκε το 1908 στις Φώκιες της Μ. Ασίας. Προσφυγάκι το 1914, επιστρέφει το 1919 στην πόλη που γεννήθηκε για να την αφήσει οριστικά το 1922. Το 1924 εντάσσεται στην κίνηση των αρχειομαρξιστών και δραστηριοποιείται στο συνδικαλιστικό κίνημα μέσα από τα δυναμικά σωματεία των τσαγκαράδων και, αργότερα, των ανέργων. Συμμετέχει στα γεγονότα του 1931 στη Θεσσαλονίκη και στις συμπλοκές στο Σιντριβάνι πυροβολείται από αστυνομικό στο μάγουλο. Το 1932 γνωρίζεται με τον Άγι Στίνα (Σπύρο Πρίφτη) και το 1934 περνάει στον τροτσκισμό. Πρωτεργάτης στην εργατική εξέγερση του 1936 στη Θεσσαλονίκη που πυροδοτείται από τη μεγάλη απεργία των καπνεργατών, ζει μαζί με τους χιλιάδες εξεγερμένους την κατάπνιξή της και την προδοσία των σταλινικών. Το 1937 πηγαίνει εξόριστος στη Γαύδο, όπου και παραμένει μέχρι το 1941. Στη συνέχεια μεταφέρεται στο Τμήμα Μεταγωγών του Πειραιά, όπου συνδέεται ξανά με το Στίνα, το Βουρούκη και τους υπόλοιπους της ομάδας των ντεφαιτιστών, οι οποίοι κατά τη διάρκεια της Κατοχής ακολουθούν διεθνιστική, επαναστατική στάση κάνοντας προπαγάνδα ενάντια στον πόλεμο και αρνούμενοι να ενταχθούν στο ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ, το οποίο θεωρούν εθνικιστικό και αντεπαναστατικό. Για τη στάση τους αυτή θα κυνηγηθούν τόσο από τους Γερμανούς και τους χίτες, όσο και από τους σταλινικούς φονιάδες της ΟΠΛΑ. Από το 1942 θα συνδεθεί με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τις θέσεις του οποίου θα υιοθετήσει σχετικά με την γραφειοκρατικοποίηση των Κ.Κ., θέσεις που το 1947 θα τον οδηγήσουν στην οριστική απομάκρυνσή του από τον τροτσκισμό και την προσέγγιση αντιεξουσιαστικών λογικών. Το 1951 φεύγει με πρόσκληση για να εργαστεί στην Αυστραλία, από όπου επιστρέφει οσριστικά το 1966. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 συνδέεται με τον αναρχικό χώρο της Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας ενεργά στις εκδηλώσεις του και πλουτίζοντας τις με την εμπειρία του.

(εισαγωγή από το βιβλίο του Γ. Ταμτάκου: αναμνήσεις μιας ζωής στο επαναστατικό κίνημα)

Ο μπαρμπαΓιάννης τις μοναχικές του ώρες συνήθιζε να τραγουδάει ή να απαγγέλει σε ένα μικρό παλιό κασετόφωνο που είχε. Η φωνή που ακούγεται στο οργανικό αυτό κομμάτι μας είναι του μπαρμπαΓιάννη από τις παλιές του κασέτες σε αποσπάσματα από την Διεθνή στα Ποντιακά και από παραδοσιακά τραγούδια της εποχής του. Ευχαριστούμε τους συντρόφους από τη Θεσσαλονίκη που μας παραχώρησαν το μοναδικό και σπάνιο αυτό υλικό.

*Δεν συνηθίζουμε τις ευχαριστίες αλλά κάνουμε εκ των πραγμάτων μια εξαίρεση όσον αφορά τον συγκεκριμένο δίσκο. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Μηνά Ε. που αγάπησε το υλικό μας όσο κι εμείς, ήταν καταλυτικός στην ηχογράφηση και έχει έναν εξίσου με μας κύριο λόγο στο υλικό αυτό, τον Παναγιώτη Κ. που μας στήριξε και μας στηρίζει τεχνικά και εμψυχωτικά και τον Γιάννη Χ. που επισφράγισε το τελικό αποτέλεσμα.

** “Η μεσολάβηση του εμπορεύματος και του θεάματος στις ανθρώπινες σχέσεις συγγενεύει με τις επιτυχίες της εξατομίκευσης και του ολοκληρωτισμού. Απέναντι σ’ αυτές τις όχι τυχαίες ‘εκλεκτικές συγγένειες’, ο δικός μας τρόπος απέχει πολύ, ή τουλάχιστον παλεύουμε να απέχει πολύ από την αυταρέσκεια του εκκωφαντικού. Η τέχνη δεν μπορεί να είναι τίποτα από μόνη της, όπως δεν μπορεί να είναι τίποτα από μόνος του ένας τόπος ή μια δήλωση παρουσίας. Οι ιδανικοί τόποι για συναντήσεις προϋποθέτουν αμοιβαία αναγνώριση, διάθεση και θέληση για συνεύρεση και σύμπραξη. Είναι τόποι ανίχνευσης και υπονόμευσης ατομικών ή συλλογικών αισθημάτων αυτάρκειας ή επιβεβαίωσης. Εγείρουν χειρονομίες που εκφέρουν ανατροπές ανάμεσα στο Εγώ και στο Εσύ. Προϋποθέτουν και έχουν ως σκοπό την αναδημιουργία των σχέσεων στη βάση της κατάργησης κάθε διαχωρισμού. Αναζητούν τη γενίκευση της ελευθερίας και της συμμετοχής έξω από λογικές συμβιβασμού, αντίδρασης ή συναίνεσης. Προωθούν την ανατροπή και τη ρήξη με κάθε είδους μεσολάβηση (εμπορεύματα-φετίχ, σπόνσορες, κόμματα, ιεραρχίες, θεαματικούς όρους) ενάντια σε κώδικες ή χειρονομίες αυτοθυσίας ή χειραγώγησης.”

(από την +τεχνία-: http://www.disobey.net/syntexniaplhn)


Αναδημοσίευση από το blog της Ωχράς Σπειροχαίτης:
http://wxra.squat.gr/