Ζωγράφισα με γκρι...

Στο κύτταρο του φόβου, στο απόκρυφο του λόγου,

πλημμύρισα ζωή...

Χειμώνες, χρόνια πέρασαν και τις πληγές μου έσβησαν,

κρυφτήκαν στο γυαλί...

Σύνορα γκρεμίστηκαν, με στάχυα συναντήθηκαν,

ισοπεδώθηκε η γη...

Δάκρυα φυλακίστηκαν, γαλάζιοι πάγοι έγιναν,

νεκρής ψυχής ευχή...

Κι όσο αυτά λογάριαζα, τη σκέψη παρακάλαγα

ν’αντέξει τη φυγή...

Μα όταν σε θυμήθηκα, κανόνες απαρνήθηκα,

ζωγράφισα με γκρι...

Μονάχος μου πλανήθηκα, γυμνός και προσευχήθηκα

να αλλάξω τη μορφή...

Κατάφερα τ’αδύνατα, τα σύνεργά μου αόρατα

με ενέπνευσε η βροχή...

Σταγόνες γύρω κύλησαν, με πόνο όλα τα τύλιξαν,

ορίσαν την ποινή...

Να μείνω μόνος ζήτησαν, εκεί με καταδίκασαν

στου ονείρου το φιλί...

Μαριάννα Κουκουμτζή