Είναι αδιάφορη η παρέα γενικά...
Εσύ, γελάς ευγενικά με κάποιο αστείο
Κι εγώ, ελπίζω αυτό το βράδυ στο Θησείο
να ‘χω μαζί σου μια ευκαιρία τελικά
Σκεφτόμουν πάλι όλη νύχτα τι να πω
Αν πρέπει τάχα, έτσι τυχαία, να σ' αγγίξω
ή κάποιο τρόπο τέλος πάντων να σου δείξω
μόνος με πόση δυσκολία ισορροπώ
Εσύ αμήχανα κρατώντας το ποτό
με το τσιγάρο σου πληγώνεις το τασάκι
Κι εγώ, σαν άπειρο και άβγαλτο παιδάκι
δε βρίσκω κάτι, λίγο έξυπνο, να πω…
Πέρασε η ώρα, το ποτό σου έχει τελειώσει
γελάς... μα έχεις μες στο βλέμμα μια ρωγμή
Βλέπω να φεύγεις κι έχω ήδη μετανιώσει
που πάλι άφησα και χάθηκε η στιγμή
Γιάννης Μπελεσιώτης
Πολύ όμορφο! ..Εκφράζει με όμορφο τρόπο..τα συναισθήματα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλειοι στίχοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένο Θησείο.
Υπέροχοι πίνακες.
Ολόκληρο μια ζωγραφιά!
μπράβο βρε γιάννη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο αληθινό....
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι Γιάννη. Η δειλία εμφανίζεται πάντα τις στιγμές που θέλεις κάτι αληθινά. Δειλία, αναποφασιστικότητα, τις περισσότερες φορές αποτυχία και τέλος τύψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά επειδή το σοβάρεψα πολύ και δεν είναι το φόρτε μου, θα σου θυμίσω τη σκηνή με τους αείμνηστους Παπαγιαννόπουλο και Κωνσταντάρα και το αμίμητο: Χούφτωσ'την, Χούφτωσ'την
Την καληνύχτα μου
Συντάσσομαι με όλους μα ίσως λίγο πιο πολύ (λόγω έμφυτης δειλίας μάλλον και εγγενούς συστολής) με τον Τεμαχιστή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως και λίγη τόλμη δεν βλάπτει τελικά..;
Λέω.. μήπως..;