ΑΙΤΗΜΑ

Nicolas Lancret - La Camargo dancing


Από καιρό ονειρευόμουν να 'μαι, ω Δούκισσα,
Η Ήβη που γελά στο τάσι σου, στο φίλημα των χειλιών σου.

Μα είμαι ποιητής, κάτι λιγότερο από αβάς,
Κι ως τώρα η μορφή μου δεν κόσμησε πορσελάνη.

Αφού δεν είμαι το σγουρόμαλλο σκυλάκι σου,
Ούτε οι καραμέλες, η άλικη πούδρα σου, τα μάτια σου που ξεγελούν

Και που ωστόσο πάνω μου ρίχνουνε τη ματιά τους,
Ξανθιά εσύ που οι θείοι κομμωτές σου οι χρυσοχόοι είναι,

Ονόμασέ με...εσύ που τα άλικα χαμόγελά σου
Είναι κοπάδι πάλλευκο από ήμερα αρνιά
Που βόσκησαν στις καρδιές βελάζοντας εκστατικά,

Ονόμασέ με...κι ο Μπουσέ σε μια βεντάλια ρόδινη
Με φλογέρα στα χέρια θα με φτιάξει τη στάνη μου να κοιμίζω,

Δούκισσα, ονόμασέ με βοσκό των χαμογέλιων σου.

Ε, τι ανεκτίμητο λουλούδι του θερμοκηπίου!
Που το έδρεψαν με τι όμορφο τρόπο! Με το τόσο
δυνατό χέρι του αρχιτεχνίτη που έπλασέ το.

Stéphane Mallarmé



Édouard Manet:Portrait of Stéphane Mallarmé, 1876


Από το βιβλίο του Paul Verlain
Les Poètes Maudites (Οι Καταραμένοι Ποιητές)
Μετάφραση: Αλέξης Ζήρας


Αναδημοσίευση από το (τόσο προσεγμένο) Ιστολόγιο:
Secrets of a Pink Boudoir
http://pinkboudoire.blogspot.com/2010/08/boudoir-stephane-mallarme.html