Ο Γιάννης το σαΐνι

Με το κορμί Διαβόλου
η Μαίρη στην Αιόλου
φωτιά το διάβα της
Κι ο Γιάννης αχ! πώς θέλει
τη φλόγα και το μέλι
από τη λάβα της

Τη βλέπει πώς αστράφτει
κι αυτός σκορπάει σα στάχτη
απ’ τον αέρα της
Μα πιο πολύ απ’ τη Μαίρη
τον καίει και το ξέρει
στο χέρι η βέρα της…

Μαύρο η ψυχή του κρέπι
το θέλω και το πρέπει
σκληρά μαλώνουνε
Τα μάτια κατεβάζει
γιατί όταν την κοιτάζει
πονάν’ βουρκώνουνε

Δε θέλει να το δείχνει
μα του έρωτα τα ίχνη
μιλούν, φωνάζουνε
Κι απ’ το μονό κρεβάτι
στην κόλαση αποστάτη
τον κατεβάζουνε…





Κι ο Γιάννης το σαΐνι
σκοτώνεται για κείνη
και ανασταίνεται
Κι αν δεν καεί μια μέρα
στην πυρκαγιά απ’ τη βέρα
του κακοφαίνεται…


Γιάννης Μπελεσιώτης