Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Όσοι πολύ αγάπησαν



Σκυμμένοι περπατούν αργά στο δρόμο
τυλιγμένοι το μανδύα της μελαγχολίας τους
και μες στη μοναξιά των πάρκων σπεύδουν
να κρυφτούν
όσοι πολύ πόνεσαν ότι αγάπησαν πολύ,
κι εκεί κλείνονται στο όστρακό τους
και λουφάζουν να μην τους δει ανθρώπου μάτι
που κουβαλούν τον πόνο τους ανάμεσά μας.

Μα εγώ που νιώθω να 'χω μ' αυτούς εκλεκτική συγγένεια
σκύβω και κλέβω φευγαλέα κάποιο βλέμμα τους
και πριν προλάβουν να προφυλαχτούν το παίρνω
μαζί μου και το εξετάζω
κι από σημάδια εμφανή ή αφανή τους κατατάσσω
στους ελαφρά πληγωμένους ή στους βαριά,
εκείνους που η πάθησή τους έχει γίνει χρονία
κι είναι πια τώρα ανίατοι και ξεγραμμένοι.

Τόσο πολύ μου έχει γίνει αυτό ανάγκη
που και μια μέρα να μην τους συναντήσω,
σαν το ναρκομανή κλείνομαι στο δωμάτιό μου,
στήνομαι μπρος στον καθρέφτη και κοιτώ
ατέλειωτες ώρες τα δικά μου μάτια.

Νίκος Γρηγοριάδης
Από τη συλλογή: 'Και στρεβλές ρίμες' (2006)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου