Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010
Έτσι κύλισε, λέει, ο κόσμος…
Ήταν κάποιο μεσημέρι που φλόγιζε την ξερή μου συνήθεια.
Κάποιο μεσημέρι που άλλαξες του ανέμου τον ρου.
Στέγαζα ως τότε την πληγή του ακίνητου κι άκαμπτου σύμπαντος.
Κι έσπρωξε ο άνεμος που κουβαλούσες τις βαριές σιδερόπορτες
κι εισέβαλαν σφοδρές κι άγριες οι αφυπνίσεις,
τιμωρώντας τα κάγκελα.
Μου φάνηκε λοιπόν κάποιο βράδυ ,
που είχαν τα φώτα του κόσμου χαμηλώσει,
σαν μεταξένια μεμβράνη πως μας κάλυπτε η κουβέρτα,
στου κρεβατιού την πουπουλένια μήτρα.
Στην κοιλιά του μας κυοφορούσε λέει το πεπρωμένο.
Σώπασαν, λέει, κι οι ήχοι ντροπιασμένοι,
μιας και δεν είχαν γνωρίσει ξανά, μελωδία ανώτερη,
απ της ανάσας τον ασταθή κι αναποφάσιστο ρυθμό.
Ξεχαστήκαν, λέει, κι οι αφές, πάνω σε κάτι λακκούβες ζεστές ,
που έσταζαν μύρο κι αδιαίρετη πλάση.
Κι έτσι κύλισε, λέει, ο κόσμος
κι έτσι έμαθε, λέει, ο χρόνος ,
να συστήνεται ως ψευδαίσθηση
κι εγώ να στεγάζω το θαύμα του ακίνητου κι εύπλαστου σύμπαντος.
Ζηναΐς
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αφού πρώτα κατασκευάσαμε τα κάγκελα, δημουργήσαμε τις ψευδαισθήσεις και αλλάξαμε τις "εποχές" συνειδητοποιούμε ότι φυλακιστήκαμε όμορφα και συνετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι χρειάστηκε; Μερικές ριπές ανέμου για να καθαρίσει το τοπίο και να δούμε πέρα από τα κάγκελα!
Καλημέρα
ένα υπέροχο και γεμάτο ουσία ποίημα!
Ζηναϊδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω.. Έγραψες.. Δηλώνω ενθουσιασμένος.. Νομίζω πως είναι ό,τι καλύτερο μας έχεις στείλει..
Σ' ευχαριστώ προσωπικά.. Με γέμισες..
Βάσσια
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε αλήθεια την ετοιμότητα να επιτρέψουμε στον αέρα να διαλύσει την συννεφιά και να μας παρασύρει στο πέταγμά του..;
Είναι ένα χάρισμα, ξέρεις, κι αυτό..
Ένα μεσημέρι και ένα βράδυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το πρωινό;
Το πρωινό είναι ελπίδα, ψευδαίσθηση απόλυτη ούτως ή άλλως!
Ευχαριστούμε Ζηναϊδα!!