του Γιάννη Παντελάκη
από την Ελευθεροτυπία


Η κρίση χρέους αρχίζει να διαπερνά ολόκληρη την ευρωζώνη. Ξεκίνησε από τη χώρα μας, πέρασε στην Ιρλανδία και κατά πώς φαίνεται τα επόμενα θύματα ήδη έχουν «φωτογραφηθεί» από τις περίφημες αγορές (τα διεθνή κεφάλαια δηλαδή, που ουσιαστικά καθορίζουν τις τύχες μας). Η Πορτογαλία, η Ισπανία, ακόμα και το Βέλγιο και η Ιταλία αρχίζουν να δανείζονται με υψηλότερα επιτόκια, προμήνυμα δυσάρεστων εξελίξεων για τους πολίτες τους.

Πώς αντιδρούν οι κυβερνήσεις απέναντι σε αυτά; Εμείς το γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα. Απολύσεις, περικοπές μισθών, εξαθλίωση, ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, μισές αμοιβές. Με δυο λόγια, συνθήκες μεσαιωνικού τύπου. Ηδη βλέπουμε ότι προωθούνται ρυθμίσεις με τις οποίες καταργούνται συλλογικές συμβάσεις, νομοθετούνται αμοιβές που οδηγούν εργαζόμενους πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας, απελευθερώνονται οι απολύσεις, περιορίζεται οποιοδήποτε δίχτυ ασφάλειας υπήρχε.

Δεν γνωρίζω πότε θα σταματήσει αυτή η κρίση, αν πιστέψουμε πάντως τον Ιταλό οικονομικό σύμβουλο του Ελληνα πρωθυπουργού Τομάζο Σκιόπα ίσως να χρειαστούν και δέκα χρόνια! Και λιγότερα να είναι, αξίζει ν' αναλογιστούμε πώς θα είναι η χώρα μετά την κρίση αυτή. Θα μιλάμε για αμοιβές που δεν θα ξεπερνούν τα 500-600 ευρώ, για απόλυτα ελαστικές σχέσεις εργασίας, για εργαζομένους που θα είναι ικανοποιημένοι με μια διήμερη ή τριήμερη απασχόληση την εβδομάδα. Θα μιλάμε για μια ζούγκλα παρόμοια μ' εκείνη αρκετών δεκαετιών πριν, όταν ακόμα διεκδικούσαν τα στοιχειώδη. Και τα οποία έχασαν μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Και αυτό δεν θ' αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά μάλλον το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης.

Ολα αυτά μοιάζουν μ' ένα μεγάλο κόλπο...

Αναδημοσίευση από:
http://rigasili.blogspot.com/2010/12/blog-post_7546.html