Λόγια δίχως τίτλο...

Τι κι αν έβλαψα
τον εγωισμό μου δίνοντας πνοή σε γραμμές με τόνους και τελείες
Τι κι αν ζήτησα
απ΄το χθες να μου φανερώσει τις λερωμένες σελίδες της ιστορίας μας
Τι κι αν προσευχήθηκα
σε όλους τους Θεούς μήπως και πετύχω αυτόν που πιστεύεις
Ζήτησα τη λύση, μόνη
Πλήγωσα τη σκέψη, μόνη
Ξεπέρασα τον πόνο, μόνη

Θαρρείς δεν πόνεσα
σ’αυτή τη φοβερή προσπάθεια ,ξεγυμνώνοντας το ιερό μέσα μου?
Θαρρείς δεν ήξερα
πως είναι όσα ζήτησα χαμένες αναπνοές ελπίδας και πόνου?
Θαρρείς πως δε κατέστρεψα
την γεωμετρικά και παραστατικά τέλεια ζωή μου?
Πόσα ακόμα βλέμματα
υποκρισίας και ματαιότητας μπορώ να αντέξω?
Πόσα ακόμα λόγια
Ξεπερασμένα και αταίριαστα με το δικό μου κόσμο θα ακούσω?
Πόσες και πόσες ώρες
θα μπερδεύομαι με την παραίσθηση περιμένοντας εσένα?
Θυμώνω με σένα
Δακρύζω για σένα
Μιλάω δίχως εσένα

Μα δεν βλέπεις την αυτότροφη τράπεζα των ερωτικών πεπραγμένων γύρω σου;
...δική μου είναι
Μα δεν βλέπεις τις συγγνώμες που χορεύουν κάθε βράδυ στα όνειρά σου;
...δικές μου είναι
Μα δεν βλέπεις την παράκληση που σχηματίζει πυραμίδες ένοχων αναμνήσεων;
...δική σου είναι
Κουράστηκες ν’ακούς...καταλαβαίνω
Αρνείσαι ν’ακούς...καταλαβαίνω
Φοβάσαι ν’ακούς...καταλαβαίνω
Μα μη γυρίσεις το κλειδί της πόρτας, θα σπάσω...


Μαριάννα Κουκουμτζή