ΣΤΕΛΛΑ

Η νύχτα φτάνει στο λιμάνι
κι απλώνει στα στενά το μαύρο,
τα πλοία φεύγουν για το ναύλο,
κι εσύ με κόκκινο φουστάνι,
σεργιάνι βγάζεις τη φωτιά.


Ρεφραίν:
Κι όλο γελάς, γελάς, γελάς,
πόρτες γκρεμίζεις και περνάς,
πέφτεις επάνω στο μαχαίρι.
Στέλλα, σου έστησε καρτέρι
η μοίρα που περιγελάς.


Στον Πειραιά σκορπούν μαϊστροι
ένα φεγγάρι πυροφάνι,
τον έρωτα μικρό αλάνι
κρατάς πιασμένο στο αγκίστρι
και όπου θέλεις τον τραβάς.

Εσύ το ριζικό σου ορίζεις,
το έχεις κλείσει στην παλάμη,
ο δρόμος βγάζει στο λιμάνι,
εκεί, ό, τι αγαπάς το πνίγεις
να φεύγει ελεύθερη η καρδιά.

ΑΝΑΤΟΛΗ