Κάποια θλιμμένη άνοιξη

μακάρι να 'τανε τα μάτια μου παιδάκια
κι όταν τα πλήγωνες να τρέχαν στην μαμά
να 'χαν τα δάκρυα κλεισμένα σε κουτάκια
ή σε μια γυάλα με δυο ψάρια συντροφιά

μακάρι να 'ταν τα μαλλιά μου σκαλοπάτια
κι όταν τα μάζευα να σ' έφερνα κοντά
παραπατώντας να μου έκλεινες τα μάτια
μήπως και κλάψω και σου πνίξω την μιλιά

μακάρι να 'τανε τα χέρια μου κοχύλια
και να σε βρίσκανε σε έρημη αμμουδιά
όλη τη θάλασσα να σου 'φερνα στα χείλια
λίγο να βάψω τη σιωπή σου θαλασσιά



γιατί να είμαι εγώ
γιατί να είσαι εσύ
αν ήμουν μαργαρίτα
κι αν ήσουνα βροχή
κάποια θλιμμένη άνοιξη
θα ήμασταν μαζί...


Πηνελόπη Δεληγιάννη