ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΜΑΡΜΑΡΟ

Είναι τρία τα σχοινιά.
Το πρώτο σαν φίδι τυλιγμένο ένα κορίτσι έχει αγκαλιά.
Σ ένα δωμάτιο θλιμμένο.
Μια κάμαρη βουβή, στεγάζει τόσα μυστικά
κι ένα απ αυτά, χιλιοειπωμένο.
Σαν δώρο το κορίτσι κι η αλυσίδα φιόγκος.
Θυσία θα την προσφέρουν στου παραθύρου της τα γκρίζα σκηνικά.
Στην συνουσία την ανούσια του κόσμου του ματαιωμένου.
Πόση ματαίωση χωρά, σε μια μονάχα προσφορά;
Ένα κορίτσι από μάρμαρο, καλογυαλισμένο,
μ ένα χαμόγελο αχνό που κάπου κάπου ξεψυχά
και πέφτει εύθραυστο και γυάλινο, στο πάτωμα το σκοροφαγωμένο.

Είναι τρία τα σχοινιά.
Το δεύτερο, ένα κιβώτιο για γράμματα στο ύψος του κρατά.
Μια πύλη για τα θαύματα, εκείνα τα πολύχρωμα, τα δήθεν φτερωτά.
Και στέκει το στόμιο αχανές, για λίγο χάδι πως πεινά,
όταν το θαύμα δεν το θρέφεις σε καταπίνει σιωπηλά.
Μια κατάρα κατοικίδια, που μαθαίνεις να εκτρέφεις,
με γράμματα παραίτησης.
Δίχως γραμματόσημο δεν πάνε πουθενά.
Πως να ταξιδέψουν, δίχως τέλη, τα ατελή,
εκείνα που έμειναν μισά;

Είναι τρία τα σχοινιά
Το τρίτο μια ανεμόσκαλα σφίγγει αγκαλιά.
Μια απατηλή δεινότητα και πως κανείς να την ανέβει,
όταν ο άνεμος συνέχεια αλυχτά;
Πως στερεώνεις τα μετέωρα;
Σαν εκκρεμές απρόσιτο η σκάλα λάμπει σιωπηλά.
Μόνη διέξοδος, μα στέκει μακριά.
Λίγο πιο κει,
ένα κορίτσι από μάρμαρο,
μ ένα σχοινί που επιτρέπει,
μόνο ένα βήμα τη φορά.

Είναι τρία τα σχοινιά.
Κι είναι ραμμένα στο ύψος του δωματίου, στα μέτρα του κόσμου τους.


Αγγελική