ΓΙΑΖΤΡΑΤ

(Διά χειρός Ανατολής... Το παραθέτω μαζί με το συνοδευτικό mail αυτούσιο...)

Η ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗ (σ.σ: η χθεσινή μου ανάρτηση, του Χριστόφορου) που ανέβασες, μου θύμισε κάτι που έζησα εγώ πριν δύο χρόνια και στάθηκε αφορμή να γράψω το ΓΙΑΖΤΡ. Τον Σαγίρ τον είδα στο Ιπποκράτειο όταν νοσηλευόταν κάποιος συγγενής μου. Ήταν ένας σκελετωμένος άνθρωπος που κοίταζε ώρες ολόκληρες το ταβάνι.
Είχε κάνει (όταν τον συνάντησα) 4 εγχειρήσεις και ο γιατρός του μου είπε πως προσπαθούσαν να τον παχύνουν λίγο για να αντέξει και άλλη εγχείρηση. Δεν είχε πολλές ελπίδες να ζήσει. Μίλησα μαζί του και όσα γράφω (όνομα, χωριό, κτλ) είναι πραγματικά.

ΓΙΑΖΤΡΑΤ

Δώδεκα χρόνια στην Ελλάδα ο Σαγίρ
τέσσερις μήνες, τρίτη θέση Ιπποκρατείου,
οφθαλμαπάτη στο ταβάνι το Γιαζτράτ,
σαν τον παράδεισο, ψηλά του κορανίου.

Το σαπιοκάραβο στου Αιγαίου το βυθό,
μαζί και καμμιά δεκαριά χαμένοι φίλοι,
το εισιτήριο χίλια διακόσια ευρώ,
αυτό το μόνο της ζωής του το ταξίδι.

Το χέρι, χέρι έψαχνε μέσ΄στις νυχτιές,
φεγγάρι ίδιο, σαν του Γιάζτρατ, το θλιμένο,
του μπάτσου σφύριγμα, οι σκοτεινές γωνιές,
μια η γη, για όσους έχουν τον θεό χαμένο.

Στο κομοδίνο, απ΄την Πρόνοια το χαρτί,
με Πακιστάν σφραγίδα, γράμμα μέσ΄στο χέρι,
μάτια θολά, ποιός να διαβάσει και να πει,
στην Φαϊζά, όσα θα ήθελε να ξέρει ;

Στην Κηφισίας, στο φανάρι, ο κουβάς
και τα σφουγγάρια για τα τζάμια περιμένουν,
μπλέκουν τα χέρια του στο μέρος της καρδιάς,
την ξεριζώνουν και στο Γιάζτρατ την πηγαίνουν.

Μ΄ ένα σεντόνι ο Σαγίρ, κατάλευκο,
η κάρτα η πράσινη, εκεί καρφιτσωμένη,
ποιός να του βάλει μέσ΄στη χούφτα ένα ευρώ,
για τον βαρκάρη, οβολό, που περιμένει;

ΑΝΑΤΟΛΗ


Υ.Γ: ...και επειδή σε ψυχοπλάκωσα, σου λέω πως όταν μετά από καιρό πήγα στο νοσοκομείο και τον αναζήτησα, έμαθα πως ο Σαγίρ έγινε καλά και βγήκε από το νοσοκομείο. Αισθάνομαι τύψεις που τον πέθανα, όμως μπορεί να ...ξόρκισα τον χάρο!