Σαν ξεναγός και σαν τουρίστας

Λουσμένα όνειρα στο φως της Κυριακής
και τα τραγούδια που ακούω λυπημένα.
Σαν ξεναγός, μες στο ταξίδι της ζωής,
καμιά αγάπη, ούτε πατρίδα όμως για μένα.

Περιπλανιέμαι σε τραγούδια δανεικά
και ξένου έρωτα ερείπια προσκυνάω.
Πάντα τουρίστας, που η ζωή δεν με χωρά,
μέχρι το επόμενο ταξίδι που θα πάω.

Μια λυπημένη Κυριακή θα σηκωθώ
κι άμα λυγίσω στα τραγούδια σας απάνω,
θα δω κατάματα τον Χάρο να του πω
‘θα ‘πρεπε να ‘μια ζωντανός για να πεθάνω.’

Λέττη Κοιλάκου