Θα με σταυρώσεις

Θα με σταυρώσεις, θα με παζαρέψεις,
τα ρούχα μου στα ζάρια θα τα παίξεις
και ύστερα θ ανάβεις τα καντήλια
και θ ακουμπάς στον Επιτάφιο τα χείλια,
αυτά που βιάστηκαν τριπλά να μ αρνηθούν.

Μα στη Γεσθημανή μου θα δειλιάζεις,
για ποιάν Ανάσταση αλήθεια εσύ γιορτάζεις;
Θα κοινωνείς στο ιερό της εκκλησίας,
πίνοντας το αίμα μίας άδικης θυσίας,
αφού δεν έμαθες ποτέ πώς αγαπούν.

Τη δύσκολη ώρα στο ασθενοφόρο,
θα με μπερδεύεις με τον Εωσφόρο
κι ενώ ψυχή δεν θάχεις να χαρίσεις
και πάλι να σε σώσω θ απαιτήσεις,
γιατί νομίζεις οι Θεοί πως δεν πονούν.

Και γω, που σ έφτιαξα από χώμα και νερό,
το αίμα μου θα στάζω στον ορό,
πνοή αφού είσαι εσύ απ την πνοή μου,
η αμαρτία σου ας είναι και δική μου,
γιατί οι Θεοί στο τέλος συγχωρούν.

Λέττη Κοιλάκου