Κι ας χαθώ…

Ποίηση: Σωτηρία Χατζάκη
Μουσική: Δημήτρης Άρνης
Ερμηνεία: Δημήτρης Άσιμος

Τ' αβάσταχτο παράπονο ραγίζει την καρδιά
σαν τάφου ανείπωτη σιωπή μ' αγγίζει
στου Ήλιου την ψηλή κορφή θα ξαποστάσω,
να χαθώ....
και εκεί θα με χαϊδέψει με το φως του...
κι αν μοιάζει κομμάτια η ζωή μου
θα φανταστώ μια θάλασσα
να ξεχαστώ
αλμύρα στο στόμα μου...
αύρα, δροσιά, ανάσα,
αναπνοή μου...
Θέλω να χαθώ...
να τρυπώσω κάτω απ' τις χαραμάδες παραθύρων...
ερειπωμένων σπιτιών
ν' αγγίξω το χρόνο
να χωθώ κάτω από τις ξεφτισμένες αφίσες
των μεγάλων λεωφόρων
να μην δει κανείς την γύμνια μου...
ένας μικρός κόκκος σκόνης σ’ ένα παλιό βιβλίο
ένα μικρό λουλούδι που δεν θα το αγγίξει κανείς
που δεν θα το μυρίσει κανείς
θέλω να χαθώ… εκεί στο γαλάζιο τ' ουρανού
και στις μικροσκοπικές σταγόνες της βροχής
να γίνω ένα με το χώμα..
να καθίσω στην ρίζα μιας ελιάς
και να μυρίσω τους καρπούς της
να τραγουδήσω ένα σκοπό από άλλες εποχές...
καθάριο και Άγιο...
με στιχάκια...αέρινα, αληθινά,
αμόλυντα από κάθε σκέψη λερωμένη...
κι ας χαθώ....