Το παγκάκι

Καιρό έχω ν' ανεβάσω και κανένα δικό μου στιχάκι...

Με την άδειά σας...

Σ’ ένα παγκάκι καρφωμένα δυο ονόματα
Μία καρδιά κι ένα τρισύλλαβο αστείο
Άδεια η πλατεία την πληγώνουν με τα στόματα
Τα περιστέρια που τσιμπολογάν στο κρύο

Το χιόνι έπεφτε μα αυτοί τις ανηφόριζαν
Λευκές νιφάδες, άσπροι άγγελοι, σαν νύφες
Οι προσευχές τους πάνε χρόνια που καθόριζαν
Τις στοιβαγμένες στον ακάλυπτό μου λύπες

Τώρα όλοι τρέμουμε, σφίγγουμε το σακάκι μας
Κι απ’ τις αυλές τους ξεμυτίζουν όλοι μόνοι
Ίσα που γύρισα και είδα το παγκάκι μας
Το ‘σ’ αγαπώ’ μας ο Χειμώνας το σκοτώνει...


Γιώργος Γκρίλης