Μια γυναικα ομορφη…

Είναι όνειρο..; Είναι θαύμα..; Ή είναι απλά...;

Παντα αναρωτιομουνα…
πως από εκεινο το αθωο βλεμμα και το προσωπακι το μωρουδενιο,
εβγαινε μια φωνη,σαν από ψυχη γραντζουνισμενη ,σαν από γυναικα ωριμη
που αντρες και ερωτες την ειχαν σημαδεψει!να παλευει να ισοροπησει σε μια σαρκα τοσο καθαρη,λευκη σαν χιονι!προσωπο ζωγραφιστο!στομα ομορφο
κι ένα χαμογελο που σε πηγαινε κατευθειαν στον παραδεισο,
με αυτά τα κατασπρα δοντακια ,σαν ρυζακια κολλημενα στον ουρανισκο της!
ομορφο μου στομα!!και αυτά τα ματια!αχ τι ματια θεε μου!
ολο το γαλαζοπρασινο της θαλασσας μεσα τους ειχαν για παντα φυλακισει!
Όχι…δεν αντεχα να την βλεπω άλλο!
ηταν πολύ ομορφη για’μενα,παραπανω από οσο μπορουσα ν’αντεξω!
καθε φορα που την ειχα μπροστα μου λες και ο ποθος ξεχειλιζε από μεσα μου,
λες και ο διαολος εκανε τα ματια μου να πετουν φωτιες
και την καρδια μου να χτυπαει τοσο δυνατα
που μπορουσε κανεις να την ακουσει ακομα κι αν ητανε μετρα μακρια!
καθε φορα που την ειχα μπροστα μου…
δεν μπορουσα να ξεκολλησω τα ματια μου από πανω της!
ποσο λαχταρουσα αυτά τα υπεροχα,μικρα,αλλα και σχεδον σαρκωδη χειλη της!
μα είναι με αλλον!
μα δεν με νοιαζει!
μα σε βλεπει σαν φιλο!
μα την βλεπω σαν θεα!
καθολου δεν με απασχολουσε η πραγματικοτητα!εγω ζουσα το ονειρο μου
και εκει συχνα πυκνα εφερνα και εκεινη!την ειχα ερωτευτει!την ειχα ονειρευτει!
καθε βραδυ δηλαδη την ονειρευομουνα!πως ημασταν ωρες μαζι στο κρεβατι σφιγγοντας την μεσα στην αγκαλια μου,εχοντας εκεινη γυρισμενη την πλατη,
την κρατουσα σφιχτα και μπλεγμενα ηταν τα δαχτυλα της στα χερια μου
και το προσωπο μου ακουμπουσε απαλα στα μαλλια της,
γλυκα νανουριζοντας την με τον ηχο της βαριας μου ανασας!
και μετα κατεβαινοντας σιγα σιγα από τον μακρυ λαιμο της,
εφτανα μετα από μια ανασα δρομο,σε αυτά τα δυο υπεροχα μικρα της στηθη
που ισα ισα γεμιζαν τις χουφτες σου! και σαν να μην εφταναν όλα αυτά…
ντυμενη με ένα μικρο αερινο φουστανακι,αφηνε να ξεπροβαλλουν
τα γαλατενια μπουτακια της! εισητηριο για απευθειας αφιξη στην κολαση!
ηταν μια ζωγραφια ,ενας καμβας πολυχρωμος,ένα ουρανιο τοξο!!
Λιγο η σαρκα η λευκη, λιγο τα γαλαζοπρασινα ματια της ,
Λιγο τα κατακοκκινα χειλη της!
τωρα πια ειμαι σχεδον σιγουρος…γινονται θαυματα!
ενα το ειχα ηδη μπροστα μου…

Ανδρέας Λάφης