ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ

Αγαπημένη Ζιναϊδα... Επιστρέψατε...

                       

Στον κύκλο των χαμένων αισθημάτων μη με βάλεις.

Εγώ έχω μάθει να υπάρχω στις τελείες.

Στην μοναξιά που θα σου αφηγείται το κρεβάτι

μέσα στις τόσες σου άνευ τέλους αμαρτίες,

όταν στραγγίζεις το αρωμά μου,

από της λήθης σου τον χάρτη

κι απ της σκισμένης σου κουβέρτας τις γωνίες.

Ψιλά ψιλά αποσιωπητικά οι σιωπές μου

σου λένε αλήθεια κι εσύ ξέρεις να ακούς.

Κι οι μάσκες μου μικρές μικρές ασήμαντες φλυαρίες

χαζές θεατρίνες, και είχες πει πως δεν σε ξεγελούν.

Μα έχω τουλάχιστον πιστή κοντά σου παραμείνει

στο βάρος των λαθών μου κι επιμένω

μητηρ πάσης μαθήσεως λένε η επανάληψη πως είναι

κι έτσι ότι ψέμα μου μετάνιωσα

Σ ενός βολέματος βωμό

όλο ξανά κι όλο ξανά σκοτώνω

και μετά το ανασταίνω και πεθαίνω.

Μες στο τετράγωνο της λογικής σου δεν χωράω.

Πως δίνεις σχήματα στο κόκκινο το χρώμα;

Έχεις φορέσει, έχω φορέσει κι έχω βγάλει πανοπλίες

κι έχω σε σένα απρόσκλητε και λατρεμένε ξένε διηγηθεί

πριν ξημερώσει της πληγής σου η οργή

τις Χίλιες Και Μία Προδοσίες. 


Ζηναΐς