Ενός Κόσμου Που Θα Ρθει…

Για δες κάτι θαύματα...

Το χέρι μου στο χέρι σου αλήτης μ εξάρτηση

Τα δάχτυλα κουβάρι μαλακό από κάγκελα λιωμένα

αφήνουν ξεσκέπαστο τον μέσα μας χάρτη

Κάτι κλόουν εμπαίζουν, χορεύουν, στο δρόμο που δεν ξεδιπλώνεται

Κι εμείς περισσεύουμε, κομπάρσοι ενός κόσμου που θα ρθει

Μπλεγμένα τα βλέμματα αναβοσβήνουν τα τάματα

Τέσσερα σπουργίτια μετέωρα, του χειμώνα μας φοράνε τη νάρκη

Κι αν προσπαθώ ν αποδείξω των αντιθέτων το θεώρημα

για δες κάτι θαύματα:

μια μοίρα ολιγόπιστη, σε βάρος μας ανέκδοτα φτιάχνει.

Μα είναι κοντά εκείνη η μέρα η καθάρια

Που μες στην κοινή μας τη σφαίρα θα λάμψει στρωμένος ο δρόμος

Έχει αλλάξει η φωνή μου χροιά

κι ευαγγέλιο απόκρυφο η ψυχή  ψιθυρίζει στα βάθη

Κι έχουν τα πέλματα μάθει με σιγουριά πια να βυθίζονται

πάνω στα ίχνη που χαράζει ο αναπόφευκτος χρόνος.

Αγγελική