Του μύθου

Ο Αιώνιος Πόλεμος...

Τι το ήθελες Ιάσωνα του κριαριού το δέρας
μήπως μπορέσεις να ντυθείς της μοναξιάς το τέρας
και τώρα η Μήδεια αγνοεί το δελφικό χρησμό
στέκει πάνω απ' τον τάφο σου, αφήνει στεναγμό!

Τα μάτια σου σαν απλωθούν στου ορίζοντα το πέρα
σαν δύο άστρα φωτεινά τη νύχτα κάνουν μέρα
και ο Σιρόκος που φυσά φουσκώνει τα μαλλιά σου
σαν τα μεγάλα κύματα που φέρνουν μυστικά σου

Ο Ηρακλής κι αν σκότωσε λιοντάρι στη Νεμέα
τον πόνο που είχε στη καρδιά, τον έκανε σημαία
φορώντας λιονταριού στολή τους άθλους του σηκώνει
σκαλί - σκαλί η δόξα του, τις σάρκες του ματώνει

Όταν η σκέψη προχωρά, κανένας δεν τη φτάνει
περίεργα σενάρια με το μυαλό της κάνει
πετά απ' όλους πιο ψηλά σ' άγνωστους γαλαξίες
μέσα στη φαντασία της, ζητά νέες αξίες

Ο Όμηρος τραγούδησε για κάποιον Μυρμιδόνα
που μόνος του κατέκτησε μια άλλη Καρχηδόνα
σε μάχη με αίμα και σπαθί νικά το βασιλιά της
Η Ανδρομάχη μ' αναφιλητά, θρηνεί για τα παιδιά της

Ο κόσμος όλο προσπαθεί με τ' άδικο να πάει
η δυστυχία και το κακό πάντα μας κυβερνάει
μας δένουνε αιώνια αυτές οι αλυσίδες
αφήνοντας κλειστές του νου μας τις περσίδες


Θανάσης Βορδός