Καλοκαιρινή ψύχωση

Το καλοκαίρι φεύγει... Η ψύχωση όμως;

Σαν ψύχωση με προκαλείς, καίγεται το μυαλό μου
στο βήμα σου τρελαίνονται οι χτύποι της καρδιάς
μα εσύ δε θέλησες ποτέ να έχεις κάτι δικό μου
σου φτάνει η παρέα μου στο πάρτυ μιας βραδιάς

Σε σκέφτομαι συνέχεια στο άσπρο φόρεμα σου
να με κοιτούν τα μάτια σου σαν άστρα σκοτεινά
ποτέ μου εγώ δε ζήτησα να μπεις στα όνειρα μου
μέσα μου μόνη κατοικείς σε άγονη στεριά

Στα σκοτεινά σοκάκια σου απόψε τριγυρίζω
γυρεύοντας τα χάδια σου ή έστω δυο φιλιά
μονολογώ αδιάφορα, δακρύζοντας σφυρίζω
άραγε ποιον αναζητεί η κρύα σου αγκαλιά

Σαν ναυαγός ζητιάνεψα μια ξέρα απ’ το νησί σου
από το καλοκαίρι μου να φύγει η χειμωνιά
γίνονται αιώνες οι στιγμές που δεν είμαι μαζί σου
γλύκανε με τα χείλη σου τη μαύρη συννεφιά

Μέθυσες με το βλέμμα σου όλη την ύπαρξη μου
η έκρηξη που έφερες, τώρα έγινε εμμονή
χωρίς εσένα δε μπορώ να νιώσω τη ψυχή μου
και εσύ μ’ ένα χαμόγελο μου πήρες τη φωνή…


Θανάσης Βορδός

* Η εικόνα είναι δανεισμένη από το εξαιρετικό blog Vagnes Φωτο-Ποιήματα
http://fotopoiimata.blogspot.com/2011/05/blog-post.html