Παλιές γειτονιές…

Ταξίδι στο χθες λοιπόν...

Των παιδικών χρόνων οι μνήμες
πως έρχονται, σαν φιλμ νουάρ
σκούριασαν πια τα αξεσουάρ
που έδιναν φωνή στις ρύμες.

Στη πράσινη μικρή αυλή μας
τ΄ αμπέλι αγκαλιά με γιασεμί
οι μπλε ποδιές σε μια γραμμή
το ράδιο να γεμίζει τη ζωή μας.

Και στο στενό σαν σουρουπώσει
καρέκλες βγαίνουν στ΄ ανοιχτά
τα νέα φτάνουν μουλωχτά
αύριο πάλι, ο Θεός να δώσει.

Συντρέχανε, ανήμπορος σαν ήσουν
οι γείτονες να δώσουν κάτι τις
απ το υστέρημά του ο καθείς
σε χάρτινη σακούλα να αφήσουν.

Η ανάγκη, που ένωσε γειτόνους
τους χώρισε η μάρκα η σινιέ
το χτες, σ΄ ένα μικρό ενσταντανέ
σε τσιπ κυτταρικό, κρατώ για μπόνους….


Γιώργος Μακριδάκης