Έχω ληστέψει ένα όνειρο..

...κι η λεία μου σκορπά ανάμεσα στα δάχτυλα που τρέμουν...

Έχω ληστέψει ένα όνειρο
κι η λεία μου βαριά.
Κι ασήκωτο ένα τρύπιο συναίσθημα να προσπερνά
τα τάματα που άναψαν και βρίσκονται ακόμα αναμμένα
σε μια γωνιά μέσα στο ξωκλήσι
στο τέρμα του γκρεμού και των ορίων
κι η θάλασσα από κάτω να λυσσομανά
πάνω στους βράχους των πιθανοτήτων.
Και στην άκρη του εικονίσματος, ένα λουλούδι ξεραμένο
Δες πόση άγια λαχτάρα κάποιος, κάπου έχει σπαταλήσει
για την γέμιση του ληστεμένου ονείρου
μέχρι πανσέληνος να γίνει η επιθυμία.

Και χθες εκεί που κένταγα σιωπές
πίσω από τα διάφανα τα πέπλα
απ την σκιά σου να αναδύεσαι σε είδα και να λες
«φτωχά τα θαύματα
Φτωχές κι οι μοίρες που ανασαίνουν χωρισμένες
Φτωχός κι εγώ
που δεν με κάνει πλούσιο ετούτο το μαχαίρι
το ολόχρυσο που στάζει αίμα»

Κάποιο απόγευμα βαθύ μιας κόκκινης απάτης
εγώ ανθρώπινη πηγή
κι ανάβλυζα υποσχέσεις.
Και όμως, κάποια απάνεμη στοργή
στάθηκε αρκετή για να αποδράσεις
απ της φουρτούνας τον χορό τον ακανθώδη
και να ονομάσεις το κίτρινο λαμπάκι
που ξαφνικά άναψε αχνό
στου σπιτιού σου την στενή αποθήκη:
ευτυχία…

κι ένα μούδιασμα χειλιών που κάποτε
το ένα το άλλο ασπάστηκαν με ευλάβεια και αισχύνη
την ώρα που διχάζεται ο ήλιος μεταξύ βουνών και θόλου εσπερινού
αιτία στάθηκε
το κάθε κίτρινο λαμπάκι να το βαφτίζω πια
συμβιβασμό.
Δεν σου αφήνει περιθώρια ο συμβιβασμός να τον ληστέψεις.
Δεν είναι τόσο απλόχερος όσο το όνειρό το εσπερινό.
Ότι έχει ο συμβιβασμός απλόχερα σου ανήκει εκ γενετής
Κι ο κήπος της λογική του
κι η τρέλα της προδοσίας
κι ο εαυτός σου που σου πούλησε
κι εσύ τον νόμισες δικό σου..
έχω ληστέψει ένα όνειρο
κι η λεία μου σκορπά ανάμεσα στα δάχτυλα που τρέμουν
με την ευκολία του νερού και
την δυσκολία του άπιαστου
και το βάρος μιας ακέραιης πίστης.


Αγγελική