Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Δυό πόνους έχει η ζωή



Δευτέρα πρωί του Απρίλη πέρσι στην Ομόνοια, περιμένω πίνοντας καφέ στο Απολλώνιο να περάσει λίγο η ώρα για το ραντεβού μου
στην Χαλκοκονδύλη.

Ψιλό-λυγνος τύπος γύρω στα τριάντα, με αβυσσαλέα μάτια και τριμμένη καμπαρντίνα εμφανίζεται ξαφνικά και με θεατρική κίνηση, σκεπάζει τον τενεκέ δίπλα μου, ενώ το χέρι του αδειάζει πυρετωδώς το περιεχόμενό του στην μέσα τσέπη της καμπαρντίνας…

Κάποια μισοφαγωμένη τυρόπιτα , ένα ίχνος σάντουιτς, θα χόρταιναν το άδειο του στομάχι…

Σε επόμενα πέντε λεπτά, το κουπλέ είχε γραφτεί στη πρώτη χαρτοπετσέτα που βρέθηκε στο τραπέζι μου…



Δυο πόνους έχει η ζωή
της γέννας, του θανάτου
και θρόνους δυο η μοναξιά
της κορυφής, του πάτου.

Άρχοντας ήμουν κάποτε
στις στολισμένες σάλες
και τώρα μόνος κάθομαι
στις παγωμένες σκάλες.

Κυρά ζωή τι σού φταιξα, πως μ΄ έριξες στ΄ αγρίμια
γιοφύρι χτίζω ολημερίς, το βράδυ όλα συντρίμμια.

Με τρόπο ρίχνω το παλτό
στον τενεκέ, σα σκέπη
κι ότι βρεθεί φαγώσιμο
μπαίνει στη μέσα τσέπη.

Μέρα τη μέρα νικητής
πως έφτασα ανείπωτα
εγώ ο Δον – Κιχώτης
του αγχωμένου τίποτα !

Κυρά ζωή τι σού φταιξα, πως μ΄ έριξες στ΄ αγρίμια
γιοφύρι χτίζω ολημερίς, το βράδυ όλα συντρίμμια…


m@gior
Γιώργος Μακριδάκης

3 σχόλια:

  1. Συχνά μου φεύγει ο λογισμός και έρχεται μαζί σου και σου κρατάει συντροφιά μην είσαι μοναχή σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Greecelands

    Γεια σου Μαρία μου με τις όμορφες μαντινάδες σου!

    Καλό ξημέρωμα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώργο μου πολύ δυνατό θέμα και πολύ καλή η προσέγγισή σου...

    Μου θύμισες κάτι αντίστοιχο δικό μου που γράφτηκε πάνω σε πραγματικό, επίσης, περιστατικό:

    http://stixo-mythia.blogspot.com/2010/09/blog-post_9624.html

    Άντε, να τα πούμε κι από κοντά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή