Μη δώσουμε άλλο έδαφος στον πόνο: δεν έχει τόπο σαν κι αυτόν που ζούμε... Pablo Neruda
ΣΚΕΦΤΗΚΑ να πεθάνω,σιμά ένιωσα το κρύο,
κι απ'όσα έζησα άφηνα μόνο εσένα:
το στόμα σου ήτανε τα γήινα μερονύχτια μου,
το δέρμα η πολιτεία που ίδρυσαν τα φιλιά μου.
Εκείνη τη στιγμή τελειώσαν τα βιβλία,
φιλία και θησαυροί που άσπονδα μαζευτήκαν,
το διάφανο που εσύ κι εγώ φτιάξαμε σπίτι:
όλα πάψαν να υπάρχουν έξω απ'τα δυό σου μάτια.
Γιατί ο έρωτας,όταν η ζωή μας κυνηγάει,
δεν είναι παρά κύμα πάνω σε κύματα άλλα,
μά άχ σαν έρχεται ο θάνατος να χτυπήσει την πόρτα
μένει μόνο η ματιά σου για τόσο απέραντο άδειο,
μόνον η λάμψη σου για να πάψει να υπάρχει,
μόνον η αγάπη σου για να κλείσει τον ίσκιο.
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,άν πεθάνω κι εσύ ζήσεις,
αγάπη μου,άν πεθάνεις κι εγώ ζήσω,
μή δώσουμε άλλο έδαφος στον πόνο:
δεν έχει τόπο σαν κι αυτόν που ζούμε.
Σκόνη στο στάρι κι άμμο μές στους άμμους,
ο χρόνος,το νερό,ο οκνός αγέρας
σα φευγαλέο σπυρί μας συνεπήρε.
Μπορεί να μη ανταμώναμε στο χρόνο.
Τούτο το σιάδι όπου έχουμε ανταμώσει,
ώ άπειρο λιγοστό!δίνουμε πίσω.
Όμως,αγάπη,η αγάπη αυτή δεν τέλειωσε,
κι όπως δεν είχε γέννα,έτσι δεν έχει
θάνατο μοιάζει με μακρύ ποτάμι
που αλλάζει μόνο χώματα και χείλια.
Pablo Neruda
http://poihshkaipoihtes.blogspot.com/2011/12/blog-post.html
Γιώργο
ΑπάντησηΔιαγραφήένα ποιητής που αγγίζει όλες τις καρδιές..
Με τον ΑΠΛΟ λόγο του..
Την καλημέρα μου!